Op ontdekkingsreis door Zuid Laos

Na een prima nachtbusreis, kwamen we aan in Pakse. Hier zouden we 1 nachtje verblijven en kijken of er een mogelijkheid was om per boot verder de Mekong af te zakken. Miranda wilde heel graag over de Mekong reizen. Na aankomst in Pakse rond een uur of 6 in de morgen, met ons haar in een prachtige slaapkuif en bepakt en bezakt met de kreukels nog in het lijf (ja, dat heb je als je bijna 30 bent hihi) zijn we de bus uitgeklommen en werden ingeladen in de tuktuks. Ze hadden (helemaal niet discriminerend, maar gewoon handig...) 1 local tuktuk en 1 voor foreigners. Uiteraard geen verschil, behalve de prijs :-) We werden naar de guesthouses gebracht en na 2 bekijken, hadden we een leuke gevonden (ze hadden buiten in kooitjes verschillende vogels en vliegende eekhoorns). Daarna direct op zoek naar ontbijt! Daar hebben we een vies broodje gegeten, met een vieze banana shake en een beetje besproken wat we wilden gaan doen. Eerst zijn we naar het informatiecentrum gegaan om te kijken of we het natuurgebied nog in wilden om te hiken, maar het waren vooral koffieplantages en daar hadden we niet zoveel zin in en de watervallen hadden we ook even gehad, dus werd al snel besloten om naar Champasak te gaan de volgende dag en daarna door te steken naar de eilanden om daar even te relaxen. Miranda wilde graag met de boot reizen, dus zijn we verder doorgelopen naar de bootverhuur plek. Een boot? Nee, dat was niet mogelijk. Alleen reizen met de bus of met een priveboot van USD 50. Ja, als we dan meerdere personen wisten te ronselen, dan zou het vanzelf goedkoper worden (want we moesten betalen per boot en niet pp). De boot zou dan vertrekken op di, do of zat. Dus aanstaande donderdag is de eerste kans! Maar wij wilden de volgende dag vertrekken, woensdag. Tsja, dat was niet mogelijk... Maar natuurlijk voor meer geld zou hij wel wat kunnen regelen :-) Okay nou als we dan de boot van donderdag willen, en we dan meerdere personen hebben? Eh, daar was ie even niet op bedacht... Ja, normaal gesproken gaat de boot op di, do en zaterdag, maar deze week toevallig even niet op donderdag. Tsja, stom van hem was ie net even vergeten... big smile... Okay dit schoot dus niet op. Op dat moment begon het flink te gieten en dat was een perfect moment om te ontsnappen uit de bootsmanklauwtjes en te schuilen bij een restaurantje aan de overkant. Een Duitser die op straat liep volgde ons voorbeeld en we raakten aan de praat met hem. Miranda ging met hem lunchen daar en zou daarna de Mekong afzoeken naar misschien een visser ofzo die ons de volgende dag wel met de boot naar Champansak wilde brengen en ik moest hoognodig even op internet, dus ben zodra het wat minder was gaan regenen lekker achter de pc gekropen. Na een paar uur kwam Miranda terug met de mededeling dat ze Laos mensen gesproken had die op de nightmarket werkten en die hadden verteld dat daar best bootjes te huren waren. Dus of ik klaar was om naar de markt te gaan. Prima natuurlijk! We zijn gaan lopen naar de plek waar Miran dacht dat die markt zou zijn, maar na een lange wandeling bleek daar geen bootverhuur te zijn en alle mensen onderweg wezen ons precies naar de 'foreigners bootverhuur' 'bij ons beter bekend als het 'breedgrijnzende, maar geldklopperige bootventje'. Het hele dorp speelt dan onder 1 hoedje... Ging dus niet werken. Het idee was een 10 waard, de uitvoering een 0, waarbij het gemiddelde een 5 is -> onvoldoende... Helaas pindakaas! Dan gaan we maar weer terug naar de markt in het centrum om daar ergens wat te eten. We werden opgepikt door een heel klein tuktukje, zonder licht wat met draadjes aan elkaar hing. Maar hij vroeg maar 2000 kip (0,20 eurocent)(oeps, zijn engels of rekenkunde was niet zo goed, want hij bedoelde 20000 kip (2 euro) Maargoed, een deal is een deal ;-) Dus goedkoop ritje en daarna lekker een eettentje uitgezocht (indiaas). Het eten was echt super super lekker en zijn daarna naar bed gegaan, want de volgende dag zouden we met de tuktuk naar Champansak vertrekken. Het bleek namelijk ook een stukkie van niks te zijn en prima te doen met de tuktuk. In Champansak wilden we de Wat Phu (een oude ruine, met een tempel voor Shiva op de top van een berg) bekijken en daarna door naar de eilanden. De klim naar de Wat Phu was pittig, maar het werd beloond met een prachtig uitzicht en was ook wel lekker om even actief te zijn. Jullie weten hoe gek ik ben op bomen, dus ik heb een paar mooie foto's genomen en daarna rustig naar beneden gegaan. Op de top heb ik nog een tijdje staan praten met een oudere man uit de USA (maar ooit geboren in Laos). Hij had een dochter van mijn leeftijd. Was wel leuk. Om bij Don Kong te komen (het grootste eiland), moesten we eerst een stukje van Champansak af met de ferry oversteken en daarna een bus nemen. Dus het brave tuktuk mannetje had ons nog even naar de ferry gebracht en die heeft ons weer naar de overkant gebracht. Op die ferry gaat van alles, auto's/ brommers/voetgangers en natuurlijk ook weer locals die eten en zo maken en verkopen op dat ieniminie stukkie oversteek. Gewoon lekker aanstampen en hopen dat je de overkant haalt... Aan de overkant werd ons verteld dat er een bus zou gaan ergens zo rond half 2 (local bus) naar Don Kong en we konden dan gewoon wachten aan de rand van de straat. Okay, geen idee wat we konden verwachten... Nou dat werd al snel duidelijk! hahaha het was een soort bustuktuk. Een tuktuk met 3 bankjes (ook 1 in het midden) en echt op het dak en tussen de mensen in helemaal volgeladen met bagage, maar ook gereedschap en handel van de locals! hahaha helemaal opgevouwen hebben we daar een paar uur ingezeten en onze medereizigers aardig goed leren kennen op een houten bankie. Zo 'knus' was het hahaha Met die reis hebben we 2 engelse meiden leren kennen en gezellig onze reisverhalen uitgewisseld. Onderweg hebben we nog ergens heel kort gestopt, maar niemand kon eruit want we zaten zo bekneld dat de locals ons door de gleuven van het hout van de tuktuk heen etenswaren aanboden. Ik heb toen lekker geroosterde banaan genomen en Miran hetzelfde met een zakje sticky rice. Toen we verder reden werd er door een vrouwtje een pakketje gegeven aan Miranda. Ze had haar handen vol, dus heb ik het pakketje (allemaal banana bladeren) uitgepakt en daar bleek een stukje vis in te zitten. Een aardig gebaar van het vrouwtje omdat Miran droge sticky rice zat te eten en ze kon het dan nu met de vis eten. Bleek erg lekker te zijn! Bij aankomst, bleken we natuurlijk weer het water over te moeten steken. Dit kon met een klein vissersbootje. Jee! Miranda had dan toch haar boot! Op naar het grootste eiland: Don Kong! Bij het inladen van onze backpacks struikelde het bootmannetje en viel mijn backpack bijna te water. Okay, eh dat was even schrikken! Maar we hadden alles nog en het mannetje had zich ook niet bezeerd. We hadden zin om lekker even te chillen, dus dat zou helemaal goedkomen op dat eiland... Geen stress, lekker rust en niks doen... Maar al snel bleek Don Kong in korte tijd te kunnen transformeren van rustig, mooi eiland in een horrorfilm...