Dubai van alle kanten

Een nieuw avontuur... Totaal anders dan wat ik tot nu toe gezien heb... Backpacken, maar in een wereld van luxe, business, industrie, verschillende culturen en mogelijkheden wat in eerste instantie illusies lijken te zijn: Dubai...
Mijn vlucht verliep voor het eerst volgens het boekje. Even was er onrust in Istanbul waar ik over moest stappen. Een enorme hal voor de paspoortcontroles en visa uitgifte gevuld met mensen in enorme rijen als slangen door elkaar... Ehm... Waar moet ik gaan staan, wat is de bedoeling hiervan? Toen bleek dat de politie alle controles stil gelegd had en we moesten wachten. Wachten... Hoe lang? Uiteraard had niemand een antwoord; Yes we zijn weer op reis! Gelukkig had ik 3 uur de tijd om over te stappen en uiteindelijk was ik 5 minuten voor boarding time bij de juiste gate beland. In Dubai aangekomen, had Mehthab me al gewaarschuwd voor een enorme rij voor een visum aanvraag, een oogscan en lange wachttijden voor de paspoortcontrole en daarna voor je koffer. Ik was voorbereid... Eerst kwam de paspoort controle; inderdaad een hal vol met rijen. Een seconde na aansluiten kwam er een Arabier, compleet in witte jurk en rood met wit geblokte theedoek op het hoofd en dichte zwarte baard naar me toe en zei: ‘you, come with me’. Met mij pikte hij nog 4 meiden en een stelletje uit de rijen. We werden neergezet bij een vrouwtje die de order kreeg om onze paspoorten te checken en door te laten. Het groepje van de 4 meiden reisde met een groep van 8 meiden, maar ze mochten niet hun vriendinnen roepen van de Arabier. Wij waren de uitverkorenen en de rest niet. Dat was de boodschap en vooral niets vragen of ergens tegenin gaan! We kregen van het vrouwtje de stempels in het paspoort, zonder dat er ook maar iets gecheckt werd, visum was ook niet nodig, hup hup ga maar verder. Binnen 10 minuten stond ik bij de bagage-belt en binnen 15 minuten stond ik buiten (zonder bagage scan, zonder oogscan, zonder lange wachttijden, check-ups, etc. etc.) helemaal verbaasd en gelukkig meteen ontvangen door een dikke knuffel van Mehthab die voor de zekerheid toch maar eerder was gekomen om me op te pikken van het vliegveld. Goed, dit is dus Dubai... De ongelijkheid tussen de verschillende bevolkingsgroepen en zelfs daarbinnen werd me direct duidelijk. Westerlingen hoeven dus geen visum onder de 30 dagen en geen oogscan, extra check-ups etc. Indiaase mensen moeten dat allemaal wel. Pakistanen moeten zelfs nog extra papierwerk daarbij invullen. En binnen ‘mijn groep’ westerlingen, kunnen dus ook voorrechten worden gegeven.
Mehthab: hij is een vriend van me die ik heb ontmoet in India toen ik daar afgelopen november was. Hij is als gastarbeider naar Dubai gekomen op de bonnevooi om een baan te zoeken. Zoals zovele Indiers. Hij heeft al eerder in Dubai gewerkt, dus al een aardig netwerk opgebouwd. En dat is precies wat je nodig hebt om te kunnen overleven in Dubai. Een netwerk. In elke laag, Arabieren, Westerlingen, Indiers of Pakistanen. En bekijk het ook in die volgorde. Arabieren zijn de hoogste laag en beheren de olie, Westerlingen zijn de ‘brains’ en maken van een bron een business, Indiers (en andere aziaten zoals b.v. Palestijnen) zijn de ‘werkers’, de ‘arbeiders’ die het werk uitvoeren en de Pakistanen zijn er om het vuile werk op te knappen. Deze bevolkingsgroepen bewegen allemaal langs elkaar heen. Ze hebben hun eigen wijken, eigen eetgelegenheden en eigen uitgaansmogelijkheden. Ik heb op een plak gestaan waar 3 discotheken naast elkaar stonden: Arabisch, Westers en Indisch. Als Mehthab en ik over straat gaan dan zijn we een zeer vreemd stel. Westerling met Indier... Zo vreemd dat mensen vragen stellen. In Dubai worden normaal geen vragen gesteld; je leeft volgens de regels (en dat zijn er nogal wat), je leeft naar je eigen klasse en bent hier om geld te verdienen of om geld uit te geven. Om dat te kunnen doen, heb je een netwerk nodig. Je vrienden zijn je collega’s, je familie of vrienden uit je eigen land die ook over zijn gekomen om geld te verdienen of je leeft alleen. Mij is al snel duidelijk dat Dubai groots is, op de buitenkant gericht en oppervlakkig. Gelukkig heb ik de mogelijkheid om direct in de Dubai cultuur te stappen en het te bekijken vanaf de Indische (aziatische) kant. Ik werd opgehaald door Mehthab en 2 vrienden. De eerst nacht hebben we verbleven bij een Palestijnse moeder en haar dochter. De moeder huurt een flat met 3 kamers, waarvan ze er 2 onderverhuurd heeft. De kamer waarin we sliepen, de 2 palestijnse dames, de indische vriend van de dochter (tegelijk een goede vriend van Mehthab), een andere vriend van Mehthab en Mehthab en ik (6 personen) was 6 bij 4 met een piepklein badkamertje. Het gesnurk leek wel een orkest. Gelukkig kregen we de volgende dag te horen dat we naar een appartement in hetzelfde gebouw konden verhuizen met ons tweeen. Ik ben meteen opgenomen in de vriendenkring van Mehthab en die voelt warm. Langzamerhand brengen ze hun vrienden en familie ook hierheen om geld te verdienen. Ik heb ook een Indische vriendin ontmoet die hier geld verdient om in het najaar terug te gaan naar India omdat haar ouders haar hebben uitgehuwelijkt. Ze weet helemaal niets van haar aanstaande, zelfs zijn leeftijd niet... Acceptatie is eigenlijk zoiets bijzonders... voor mij als westerling... Neem nou b.v. ook al die regels hier. Je betaald geen belasting, maar het geld moet toch op één of andere manier binnenkomen: regels en boetes. Vrouwen mogen geen blote knieen hebben, je mag niet uit een taxi stappen aan de wegkant, je mag niet eten/ drinken in de metro (zelfs geen kauwgom!), niet zoenen in het openbaar (er is een westers stel gedeporteerd uit Dubai omdat ze tongzoenden in het openbaar), etc. Het zijn geldboetes, maar je kunt ook lijfstraffen krijgen zoals zweepslagen. En de regels kunnen per dag aangepast of ingezet worden, net hoe de pet (of theedoek) van de sjeik staat. Er is onlangs een Arabier verbannen uit Dubai omdat hij ‘te knap’ is. Vrouwen vonden hem zo aantrekkelijk dat hij aanstootgevend zou zijn en dus moest hij verbannen worden. Je begrijpt dat ik een beetje verward hier alles bekijk. Aan de ene kant is niets te gek, aan deandere kant is het hier nogal bekrompen.
Wat heb ik allemaal gezien tot nu toe? Burj Khalifa, het hoogste gebouw van de wereld met 167 etages. Het is een smal gebouw, maar prachtig. Het weerspiegeld het zonlicht over heel Dubai. Dubai Mall, waar je dagen kunt spenderen. Ze hebben alle merken van de wereld opgezet in grootse winkels in brede overdekte gangen. Er is een game-hall, een bioscoop, een enorm aquarium met allerlei vissen. Ook haaien... Eettentjes van alle landen, een dansende fontein omringd door een romantische promenade met lichtjes weerkaatst door torenhoge wolkenkrabbers er omheen. Souks grenzen aan Dubai Mall. Souks zijn een soort markten welke meer op Arabische wijze zijn ingericht. Als ik nieuwe lampen nodig heb, dan ga ik die hier halen. Prachtige lampen, kleding, sieraden, alles alles alles. Jammer dat ik hier rondloop als ‘arme westerling’. Verder heb ik een moskee gezien; simpel, wit, verlicht en toch indrukwekkend. Welke je verafschuwd als je opgeroepen wordt voor gebed... Nu ga ik naar de goudsouk en later deze week de woestijn in...
Dubai is tot nu toe indrukwekkend. Ik heb nog niet heel veel gezien, maar door al de verhalen van Mehthab (welke bevestigd door het straatleven) wel een goede indruk gekregen van de cultuur en sfeer. Ik ben vooral aan het genieten, relaxen en laat het over me heen komen. Het eten is heerlijk, Indiaas, Arabisch en eigenlijk al wat je wilt. Uiteraard eet ik vooral kip of vegetarisch. Ik verblijf in de staat Sharjah, daar waar de Indiers vooral zijn. Het grenst direct aan Dubai en is een klein stukje met taxi. We verkennen Dubai vooral met de metro, welke net zo is opgesteld als in Nederland (dan al niet luxer). Maandag 20 mei kom ik weer terug, maar daarvoor zal ik de foto’s plaatsen en nog een verslag. Heel veel liefs!