Ciudad Perdida

Daar zijn we weer! Bedankt voor alle lieve berichtjes en leuk dat de Biga clan nu ook aangehaakt is ;-) Ik mis iedereen wel, helaas is dat de keerzijde van het reizen... Maar... ik heb weer een mooi verhaal te vertellen... zoals beloofd gaan we met dit verhaal de jungle in op zoek naar de verborgen stad...

Van Cartagena was het een 4 uur durende busrit naar Santa Marta en van Santa Marta een kort, maar heftig taxi-ritje naar Taganga. Taganga is een klein dorpje aan zee en daar woont Christine. Christine heb ik ontmoet in India en zij is al 2,5 jaar aan het reizen. Nu woont ze voor een paar maanden in Taganga en werkt als propper voor een duikschool in Taganga. Zij heeft ons een beetje wegwijs gemaakt daar en Taganga werd vanaf dat moment onze uitvalbasis na verschillende trips. Na een paar dagen wikken en wegen, besloten we dan toch om de Ciudad Perdida (verloren stad) trekking te doen. In de lonely planet stond niets anders dan gruwel... slapen in hangmatten of bedden met bedbugs, volledig opgegeten worden door muggen, zware trekking met klimmen en klimmen, immense hitte, klamme spullen die niet meer droog worden en gaan schimmelen, etc. Christine had ons overgehaald... Prachtige paden, heerlijk eten, goede gidsen en mooie ruines... En ja, zeg nou zelf... Bij Colombia, hoort de Ciudad Perdida trekking... Dus, geboekt bij Guias-Baquianos Tour via Christine; rugzakje klaarmaken en off we go! We konden kiezen: de trekking in 4, 5 of 6 dagen. Alles was dezelfde prijs... We gingen voor de 5 dagen, maar uiteindelijk hebben we het toch in 4 dagen gedaan. De eerste dag gingen we in een busje naar Santa Marta, waar we maar 3 Cajera’s af hoefden te lopen om het geld uit de muur te kunnen trekken... Wouw, een record! Lekker nog even tijd voor een vers Guanabana sapje (het ziet eruit als een klonterig, melkkleurig goedje wat je aan totaal iets anders doet denken haha)... hmmm ;-) Ze hebben hier zoveel heerlijk fruit! Dat ga ik zo erg missen in Nederland! Vervolgens werden we overgescheept in een grotere truck en vertrokken we met de rugzakken op het dak richting jungle voor een 4 uur durende hobbelrit. In die rit konden we mooi de groep een beetje leren kennen. Voor het eerst een aantal Hollanders! Aleid en Eelco, absoluut geen stel! Maar stiekem toch wel... Verder Peter en Maarten, beiden alleen op rondreis. Patrick, een aussie met Colombiaanse vrouwen experience... en een super gezellig Duits stel, Tomke en Tobie. Hét bewijs dat sommige Duitsers wel te pruimen zijn ;-) Verder nog een paar anderen (Fransen), het zal jullie niet verbazen dat de band daarmee niet tot stand is gekomen... haha alle vooroordelen op een stokje. In El Mamey kregen we lunch en vervolgens rugzak op en lopen maar. Direct de eerste dag hadden we best wel een flinke wandeling voor de boeg. Uiteraard begon het met de slipper-discussie... Iedereen verklaarde me voor gek... Ja, dat heb ik vaker meegemaakt; ja, ik heb ook de Annapurna op slippers gedaan; ja, dat is beter dan 80 blaren met schoenen... Én ik heb jezussandalen mét sokken om af te wisselen, dus geloof me... Komt goed! Het was warm, zeg maar gerust heet. Na een uurtje lopen was ik al helemaal doorweekt. Ik bedoel echt compleet nat, alsof ik met tas, kleren en al in de rivier was gesprongen. Het pad was redelijk bossig en we moest ook een beetje klimmen over rotsen en zo. Wel leuk lopen. De groep was ook gezellig. Onze leeftijd en jonger. Na een uurtje was er gelegenheid om te zwemmen in de rivier; beetje afkoelen en spetteren voordat we een helse tocht moesten maken naar de eerste cabana (hut). Uiteraard wist ik toen nog niet dat me uren van lopen te wachten stonden met niets meer dan brandende hitte, geen schaduw, langs een zandpad waar stof in je ogen prikt en waar je door een soort bergspleet loopt zonder uitzicht met links en rechts een muur van zand, slof slof slof de berg op met na iedere bocht, hetzelfde pad slingerend omhoog zonder einde... zwetend, sloffend, vies, dorstig, kapot... Mijn slippers schuurden op mijn voeten vanwege het zand en elke keer glipte ik eruit door het zweet in combinatie met dat we zo steil de berg op liepen. Geen mens om me heen, want die renden allemaal vrolijk kwetterend te berg op met een energie om te benijden... Mijn redding was de keukenhulp die aanbood mijn tas op de ezel te binden, zodat ik in ieder geval van die last af was. Nou... het is dat je het aanbiedt... Uiteraard kan ik het allemaal zelf heel goed aan, maar laat ik het dan doen omdat je het zo lief aanbiedt... JAAAA!!! Pfff, wat was ik blij toen ik uiteindelijk die hangmatten zag hangen in de eerste cabana: Adan. Maar 6 km gelopen in úren en volledig kapot haha Ik zag eruit als een wilde...

Heerlijk een vers sapje gedronken, hangmatje uitgezocht en direct onder de douche... Whaaaaaaa! Dat kon er ook nog wel bij... Bergwater... FREEZING! Een Canadese jongen vertelde me met een knipoog, dat het na een tijdje best lekker ‘refreshing’ zou worden... En haha wonder boven wonder... Ik, miss koukleum, moest hem na de douche eigenlijk wel gelijk geven. Hoe langer je eronder stond, des te lekkerder het werd. Daarna grof geschut opgesmeerd tegen de muggen en ik kon me bij de groep voegen voor een heerlijk diner (bereid door de keukenstaf op open vuur) en een spelletje presidenten, waar ik eindigde als vieze (vice) asshole ;-) haha Ook heb ik nog even gezellig zitten babbelen met de lokale papagaai op mijn schouder (gelukkig poepte hij op het hoofd van Maarten en niet bij mij hihi) en toen was het tijd voor de hangmat-uitdaging... De hangmatten hingen allemaal heel dicht bij elkaar, met een muggennet eroverheen gedrapeerd, op een hoogte van mijn buik. Goed... Ehm, kan iemand mij vertellen hoe je in zo’n ding slaapt? Aleid had een ervaring achter de rug op een Braziliaanse lokale boot, waar ze een week op vertoefd had en die vertelde dat je het beste schuin kan liggen zodat je uiteindelijk plat ligt en niet in een V-vorm. Tsja... Das een beetje lastig met hangmatten aan weerszijde op 30 cm afstand. Leuke tip, maar niet voor die nacht. Dus ging ik als een mummie met sokken, pyjamabroek, shirt met lange mouwen, oorstoppers, headtorch en al de hangmat in. Ik moest er echt in klimmen vanwege de hoogte en daar lag ik dan, op mijn rug in de V-vorm. Na een kwartier begon er al iemand keihard te snurken, na weer een kwartier begon er een kind te huilen (huh waren er ook baby’s dan? Of was het toch een varken die schreeuwde...) en na weer een korte tijd kwam er een dame in de hangmat liggen die laten we zeggen... niet echt voor haar gemaakt was, waardoor het gevaarlijk hard begon te kraken en de hele balk doorboog... Dit veroorzaakte weer een kettingreactie van heen en weer gezwaai en ass-bumping links en rechts... OMG hangmatten; hoezo relaxing? Midden in de nacht werd het ook nog stervens koud (ondanks al mijn kleren) en werd ik gedwongen om de deken te gebruiken die ze bij de hangmatten verschaft hadden... Hmmm bééstjes, bééstjes! Ik heb geslapen, maar zeker niet veel haha Om 5.00 moest mijn tas alweer klaarstaan voor de ezel (toch maar geboekt voor de volgende dag hihi) en om 6.00 moesten we alweer gaan lopen.

We hadden een lange dag voor de boeg, aangezien we cabana 2 zouden overslaan en mee zouden lopen met de 4-daagse groep zodat we allemaal tegelijk bij de verloren stad zouden aankomen. Dan zouden we de terugreis in 3 dagen doen. Dit betekende een tocht van 15 km vandaag, met voorspelde hitte, jeukende vlooien- beten, stijve nek en vermoeid hoofd, máár... voorbereid met jezussandalen en sokken én zonder tas ;-) Helaas gelde dat alleen voor de ochtend, aangezien de ezels daarna niet meer mee konden lopen vanwege het rotsige pad. Ingesmeerd met zonnebrand en daarna muggenspul, klaar voor een helse dag! De ochtend was niet zo bijzonder en ik voelde me verwend... De uitzichten waren gelijk aan Nepal, de jungle gelijk aan Laos en Cambodja... Seen this, done that... Eigenlijk echt erg dat ik zo dacht. Na de lunch, nam ik alles terug. Prachtige paden, avontuurlijk met de bomen vergroeid in het pad en rotsachtig. Prachtige jungle, afgewisseld met graslanden. We zijn door een pueblo indigena gekomen: Mutanyi. De mensen leven daar in hutten gemaakt van houten palen, stenen en modder met ronde rieten daken. De mensen zien er uit als indianen met juten witte zakken als kleding met hoge kaplaarzen (de mannen) of slippers (de vrouwen) en lange zwarte haren. Kindertjes en varken renden door elkaar. De vrouwen met kinderen en mannen slapen apart van elkaar in groepen. Sex hebben ze in de natuur op vruchtbare plaatsen, b.v. naast een bloeiende fruitboom. Sex gebeurd alleen voor voortplanting, not for pleasure. Gelukkig was ons bezoek geen commercieel gebeuren. We hebben niet met de mensen gepraat en mochten alleen foto’s maken als je toestemming kreeg van ze. Het was in geen geval de bedoeling om hen te storen in hun dagelijkse bezigheden of om frutsels te kopen. Hierdoor was het geheel authentiek en puur.

De tocht van die dag was fantastisch. Smalle bergpaden, begroeid met bomen en planten en een kolkende rivier onder ons met prachtige rotspartijen. Uiteraard liep ik weer achteraan, maar ik had goed gezelschap: José, het vriendje van Christine en tevens onze gids toevallig. Hij spreekt heel net Spaans en heel rustig waardoor ik bijna alles begreep wat hij zei. Op een gegeven moment begon het te gieten, eerst een beetje, daarna keihard. Tsja, de enige optie die je hebt is... gewoon doorlopen en kletsnat laten regenen haha José en ik trokken vuilniszakken over ons heen en gaan met die banaan. Stiekem was die regen best lekker op je verhitte lijf, maar ik wist dat het niet te lang moest duren anders krijg je het echt koud en wordt je ziek. Bijna aan het einde moesten we ook nog een rivier doorkruisen, tot aan mijn piep... in het water. Je vermoeide voeten prikken dan helemaal; het water is echt freezing, maar tegelijkertijd heerlijk. Uiteindelijk kwamen we aan in Romualdo, de derde cabana (de tweede hadden we dus overgeslagen doordat we met de groep van 4 dagen meeliepen). Hier waren bedden! Uiteraard direct gecheckt of er bedbugs waren... Gelukkig niet! Wel een enorm gat in mijn muggennet, maar die had één van de jongens voor me gemaakt zodat ik geen onverwacht bezoek zou krijgen midden in de nacht. Iedereen hing zijn/haar kleren uit en het hele houten gebouwtje stonk naar natte kleren en zweet. Echt verschrikkelijk! Ik heb die nacht heerlijk geslapen. Ik was zo slim om alvast mijn kleren voor de volgende dag aan te trekken in bed. Ja, super smerig denken jullie meteen... Maar geloof me, het bracht me extra tijd om te slapen (elke morgen om 5 a 5.30 uur ontbijt), geen koude vochtige kleren aan mijn lijf en bovendien geen moeilijke mister Bean omkleedpartijen in een stinkend donker hok. Romualdo is depressing. De wc’s stinken zo verschrikkelijk dat ik mijn behoefte in de bosjes heb gedaan, de douches zitten ’s nachts vol met enorme spinnen, de slaaphut stinkt echt verschrikkelijk alsof er lijken onder begraven liggen en het is omringd door gebergte waardoor een regenbui daar lekker blijft hangen en alles dus altijd vochtig is. We waren dus blij dat we de volgende ochtend vertrokken naar Ciudad Perdida!

De tocht naar Ciudad Perdida was super mooi. We moesten een brede rivier oversteken met behulp van een touw (tegen de sterke stroming). Het water was hoog door de regen van de vorige dag, dus ik stond t/m mijn billen in het water. Daarna moesten we jungle klimmen en klauteren met als kers op de taart een enorme trap uitgehouwen uit de berg van 1250 treden. Net na de rivier liepen we omhoog langs een klif en daar heeft Miranda de move van de eeuw gemaakt. Ze gleed uit en viel zo over de rand en voordat ik het wist zag ik mijn beste vriendin bungelen boven de afgrond aan één hand aan een plant. Gelukkig aarzelde Aleid, die achter haar liep, geen moment en hielp haar weer omhoog. Zodra Miranda weer op haar benen stond, barstte ik in tranen uit. Miranda en Aleid ook... OMG... Ze had te pletter kunnen vallen, zo’n 5 meter onder haar, op de rotsen! Ik geloof dat wij allemaal nog meer geschrokken waren dan Miranda zelf, de bikkel! Daarna hebben we de mooie tocht omhoog gemaakt en zelfs de trappen waren prima te doen. Uiteindelijk kwamen we uit bij de verloren stad, ookwel Infierno Verde genoemd... Groene hel! Waarom? Omdat de goudzoekers die naam bedacht hadden nadat ze de verloren stad gevonden hadden. Groen? Simpel... De jungle... Hel? Vanwege de enorme zwermen muggen, omdat het slecht te bereiken is (lange klim) en slecht te bevoorraden met eten en drinken en omdat het serieus klammig heet is. Maar voor ons... Super mooi, goed onderhouden ruines. 700 na Christus gebouwd, verlaten in 1600 en herontdekt in 1975. De inheemse bevolking waren de Tyrone indianen. De Spaanse grafrovers hebben de stad ontdekt, aangezien de tombes vol lagen met goud. De overblijfselen van het goud, na de grafrovers,liggen in het goudmuseum van Bogota. De stad was de heuvel op gebouwd in plateaus. Hoe hoger de heuvel op, hoe hoger de rang van de indianen. Je kan de overblijfselen zien van de huizen, de vijzels die ze gebruikten voor voedsel en medicijnen en de paden met trappen. Aan de treden kan je zien dat de voeten van de indianen ongeveer half zo groot waren als de onze. José kon ons heel veel vertellen over de inheemse bevolking, wat me een beetje deed denken aan een koninkrijk met Merlijn de tovenaar. Alleen hier heette Merlijn, een sjamaan en had je daarbinnen nog 3 gradaties. We hebben uren rondgelopen over de resten van de stad en bovenaan was er ook een legerkamp opgeslagen van militairen compleet met enorme geweren. Aleid, onze stoere heldin, wilde zo het legerkamp in klimmen om een foto te scoren met die mannetjes... Iiieeeekkk! Dat mocht echt niet, maar na een blik op haar sippe pruilgezicht... kwamen ze wel voor ons naar beneden! Dat heeft vervolgens een fotoshoot opgeleverd met Eelco als enthousiaste fotograaf met als achtergrond Ciudad Perdida en daarna de Colombiaanse vlag! Compleet in outfit met geweren en uiteraard de hoofdpersonen G.I. Jane girls Alied, Miranda en ikzelf ;-) Op de terugweg kwamen we aan bij een soort enorme steen met een gat erin. José vertelde dat deze steen werd gebruikt in het dorp als uitdaging voor de mannen om een vrouw te trouwen. Wanneer de man om de hand ging vragen bij de vader van het meisje dan moest hij een dag rondlopen met die steen om zijn penis ter bewijs dat hij een sterke man is en een goede catch voor het meisje. Hahaha uiteraard geloofden we dat niet, nou vooruit zei José... Niet om zijn penis, maar wel op zijn schouder. Hmmm, jeetje... De mannen kregen het er benauwd van in ons groepje... Toen we de stad uit gingen en José zich een krul in zijn ... gelachen had, kwam de monkey out of the sleeve... De steen was gewoon een volledig op gebruikte vijzel (vandaar het gat)... Niks huwelijks beproevingen haha funny José!

Na Ciudad Perdida hebben we lunch gegeten in ons oude vertrouwde stink gehucht en daarna zijn we verder gelopen naar cabana 2 Mumake (7 km). Die tocht ben ik zo enorm veel gestoken door muggen in misschien een uurtje tijd dat ik zo’n 40 bulten had op 2 benen. Tip voor de mensen die de trekking nog gaan doen: blijven smeren met zonnebrand én muggenspul, want je zweet het er zo af! In Mumake kregen we stapelbedden zonder bedbugs en heb ik best aardig geslapen. Peter had de opmerking van de eeuw haha ‘Everybody has had his misery...’ (Tomke voelde zich heel ziek, Toby was aan de spuitpoep, Eelco had buikpijn, Maarten een dikke enkel van de hoeveelheid muggenbeten, Miranda was in een ravijn gevallen en was gebeten door een stroom mieren, ik was compleet gebroken van het lopen) ‘Now i get mine: we get beans for dinner! BLEHHHH’ Whahaha iedereen natuurlijk in een deuk! De volgende dag konden we kiezen, óf meelopen met de groep en eindigen in de hangmatten plek en de volgende dag door (5 dagen optie), óf in 1 dag doorlopen naar het einde. Aangezien er niets nieuws meer te zien of mee te maken was (we gingen precies dezelfde paden terug), hebben we gekozen voor de laatste optie. 13 km lopen terug... Ik heb op een punt gestaan dat de keukenhulp me wilde helpen met een duwtje in de rug omhoog, maar dat ik zo bijna voorover kukelde omdat mijn benen echt niet meer wilden. Aleid, Eelco en Tomke hebben me gezelschap gehouden in de achterhoede. Topfitte Aleid, die zelfs na een smak op haar gat nog met een lach (welliswaar zuur) opstond, maar toch maar even stopte met foto’s maken. Eelco, die 4 dagen lang het Nederlandse lied heeft gezongen en gedanst... Thanks for the entertainment! Tomke, bikkel, die met een voedselvergiftiging toch de tocht uitgelopen heeft. Bedankt jongens, het was gezellig! Het laatste stukje (5 minuten) ben ik bij een local achterop de motor gespongen haha Hij bracht me zo bij de rest van de groep in El Mamey, mooie finish na een prachtige tocht! Yes, weer terug naar onze uitvalbasis Tanganga om vervolgens de jungle te verruilen voor... verlaten stranden en woestijn... La guajira! Zouden daar ook vrouwen worden ingekocht met kamelen?