Taganga

Taganga...Gedoopt tot onze uitvalbasis. Na onze vlucht uit het benauwde, vrouwonvriendelijke en dure Cartegena (waar we overigens prachtige dingen hebben gezien en gedaan), kwamen we met de bus aan in Santa Marta en hebben we direct een taxi genomen naar Taganga. In India heb ik tijdens een lunchmomentje Christine uit de USA leren kennen, die toen al een jaar aan het reizen was. Momenteel bezette ze voor 3 maanden een klein appartementje in Taganga en had ze tijdelijk werk als propper voor een duikschool. Het was leuk om haar weer te ontmoeten en zij kon ons wegwijs maken en helpen met het boeken voor onze trips: ciudad perdida, la guajira en Bucaramanga. Taganga is officieel een klein vissersdorpje met een baai van 5 km met rondom gebergte. Tegenwoordig is het uitgegroeid tot ‘partyplace’ voor backpackers. Taganga heeft 1 hoofdstraat waar het gebeurd (paar restaurantjes, discotheken of barretjes en langs de kant zitten allemaal mensen wat te verkopen van sieraden tot verse vruchtensapjes); die hoofdstraat loopt langs het strand en wordt gedomineerd door straathonden. Aan de straathonden kun je precies zien wie wel te vertrouwen is en wie niet. Ik had meteen bij aankomst al beet. Gevlucht uit Cartagena voor het vrouwonvriendelijke geblaat en ik was nog niet koud uit de taxi in Taganga nietsvermoedend te wachten op Miranda die wat te eten ging kopen bij een patatkraampje; word ik gewoon onder mijn rokje aan mijn bil gelikt! Ik sprong met een gil 3 meter de lucht in... De dader, meneer straathond, stond genoeglijk naast me zijn bek af te likken en al de straatverkopers en toeristen lachen natuurlijk...

Taganga bracht me een heerlijk relaxt gevoel. De zee ruisend tegen het strand, de vissersbootjes kabbelend aan de waterkant, de gezellige kraampjes met heerlijke vruchtensappen (lulu is mijn favoriet met stip! Daarna guanabana en banaan), heerlijke vis, gezellig babbelen met cocktails, relaxte en vriendelijke mensen, een rustig guesthouse met wifi (Kuala; aanrader!) en de buren die elke dag ‘buenas amiga!’ roepen (kort voor: goedemorgen vriendin). Al snel hadden we ook een aantal mensen leren kennen via Christine en voelde ik me er ‘dorps-thuis’. Maar... Taganga heeft ook een schaduwzijde... Die helaas zo groot is geworden dat het aantal toeristen sterk is afgenomen. Het is compleet NIET veilig daar, zeg maar gerust echt gevaarlijk. Je kunt er in het donker sowieso niet alleen lopen (zelfs als je 1 of 2 straatjes moet van 2 minuten lopen, dan nog moet je een taxi nemen) en overdag eigenlijk ook niet. Kinderen overvallen je met messen en volwassenen met pistolen. Voor óvervallen’ hoef je niet ens naar de politie. Als je overvallen wordt, dan vragen mensen je bij wijze van spreken... ‘ja? En verder?’ Christine gaf ons instructies: ‘niet je mobiel gebruiken op straat, liever niet met handtasje over straat, alleen kleine hoeveelheden cash geld in je bh vervoeren, zodra het donker is altijd een taxi nemen en overdag altijd met min. ons tweeen lopen en liever met één van de jongens of politie, niet lopend naar het grote strand (ook niet overdag) via de weg en geen sieraden dragen’. Een andere toerist was op klaarlichte dag overvallen, terwijl hij daar met een meisje liep en had een hele gemene beenwond. Er was zelfs sprake van dat hij zijn been zou verliezen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Ondanks dit te weten, voelde ik me er heerlijk. Eindelijk even rust, tijd om een boek te lezen en een basis om naar terug te keren na elke tour. De mensen zijn zo vreselijk vriendelijk en je merkt meteen dat ondanks dat het eerder ‘dé partyplace voor toeristen was’ het dorp/ land nog niet gewend is aan veel toerisme. In de laundry place hebben ze mijn BH gratis genaaid, bieden ze je voedsel of thee aan en ronden ze af naar beneden als je de was laat doen, locals betalen dezelfde prijzen voor tours/ eten, etc. als de toeristen en je wordt niet meteen besprongen als je iets te dicht bij de ‘rommelkraamjes’ komt. Daarnaast spreekt bijna niemand Engels, zelfs de mensen in de ‘toeristen-business’ spreken maar moeizaam Engels (net zo goed als mijn Spaans; hakkelend dus) en gedragen ze zich niet ‘extra vriendelijk of anders’ voor toeristen. Nee, ik ben een keer om 7 uur ’s ochtends mijn bed uit gesprongen omdat er zo’n kabaal was op straat dat ik dacht dat er een parade door de straatjes liep... Dat moet ik zien!... Ik rende in mijn pyjama naar het gesloten hek, sommeerde de bewaker dat ding van het slot te halen en ging de straat op... Wat ik zag was spectaculair!!... De buren genietend van hun ochtend kopje koffie op 20 cm afstand van 2 enorme speekers zo groot als ikzelf met snoeiharde reggeaton muziek... ehmmm ‘buenas amiga!’ :-) tsja... dacht ik... stoor je vooral niet aan mij... Héérlijk! Dat mensen en een land nog zo puur kunnen zijn... We heben een avondje gedanst in de Mirador (discotheek op de berg met prachtig uitzicht over de baai), een avondje in een overheerlijk BBQ restaurantje (Bonsai restaurant; aanrader!) gegeten met cocktails, een avondje wezen koken in het appartementje met Christine (bruine bonen moeten ongeveer 2 uur koken!!... we begonnen bijna aan de agressieve vliegende kakkerlak, zo groot als de palm van je hand, die het voorportaal van haar huisje domineerde... Iiiieeekkkk!).

Miranda is een paar dagen naar Tyrona beaches geweest en in die tijd heb ik even de tijd gehad om mijn reizen tot nu toe toe te ‘herbeleven’. Colombia is een land van prikkels... Altijd swingende muziek (vaak uit slecht afgestemde boxen), altijd herrie (mensen praten hard, chaotisch verkeer, muziek, etc.), gevaarlijk en druk verkeer, multicultureel, overal voedsel kraampjes met heerlijke geuren en altijd uitkijken waar je loopt (gaten in de weg, hobbels, criminaliteit, etc.). Bijzondere zaken die me zijn bijgebleven zijn ‘de vele knalgekleurde leggings met oma onderbroek’, de warme chocomel bij je ontbijt wat altijd minimaal bestaat uit eieren, de eeuwige tours (aangezien het gewoon niet veilig is om dingen alleen te ondernemen), het overheerlijke fruit (ik wist niet dat ik zo onwetend was in het aanbod aan soorten fruit in de wereld),nergens een warme douche, mijn onkunde om te slapen in een hangmat, prachtige natuur (letterlijk álles woestijn, bergen, watervallen, stranden, jungle, plantages, steden, etc.), pure geest, mooie taal, enorme gast vrijheid, groot verschil in knapheid van man en vrouw (vrouwen prachtig, mannen... tsja... what to say...), weinig ongedierte, ongegeneerd drugs gebruik, snoeiharde beats, héérlijke vis en nog zoveel meer. Ik moet wel bekennen dat ik even het moment in Taganga nodig had om tot mezelf te komen, want ik was echt overprikkeld. Mijn tip voor iedereen: Colombia is geweldig, maar reis langzaam zodat je alles kan beleven en ervan kan genieten en niet overprikkeld raakt. Je hebt echt tijd nodig om te ‘wennen’... Na Taganga stond er nog één bestemming op ons reisschema... Bucaramanga... bekend om de mieren-delicatesse en voor ons een warm welkom door de broer en moeder van Julio (een vriend van mij). Dus bepakt en bezakt met de nachtbus en een prachtige film: Cattleya, die ik zowaar ik het spaans volledig kon volgen, op naar ons volgende ‘thuis’ ;-)