La Guajira

Daar gingen we weer midden in de nacht... De vorige dag hadden we met veel hangen en wurgen een tocht geboekt naar la Guajira. Het meest noord oostelijke gebied waar de Wayuu indigenous leven. Deze mensen zijn de ‘out laws’ van Colombia en vallen nog steeds niet onder de wetgeving van Colombia. Ze leven in rancherías (kleine dorpjes van een paar hutjes van takken die half uit elkaar vallen). Ze zien eruit als indianen en sommige vrouwen verven hun gezicht volledig zwart. Ze (de vrouwen) dragen manta’s (mantels), welke eruit zien als Abaya’s. Het is een gevaarlijk gebied waar het beter is om niet alleen als toerist naartoe te gaan. Toeristen worden deze dagen nog steeds ontvoerd, verkocht, beroofd of erger. Gezien het voordeel van ‘geen wetgeving’ wordt er door dit stuk land alles vervoerd naar de grens van Venezuela. Van apparatuur, machines, verboden middelen tot aan mensen worden op trucks gesmokkeld van Maicao naar de grens van Venezuela om vanuit daar verder te vervoeren naar waar dan ook per schip. Aangezien het gebied fantastisch mooi schijnt te zijn met verlaten stranden, duinen en woestijn, was het dus de hoogste tijd om maar weer eens op pad te gaan voor een... TOUR! Nou die was dus lastig te boeken, aangezien het gebied nog bijna niet door toeristen ontdekt is. De meeste Colombianen zijn er zelf nog nooit geweest. De tours die werden aangeboden zijn dan ook duur en opgeknipt in verschillende stukjes waar je dan ook met verschillende mensen wordt ‘meegegeven’. Fingers crossed... We gaan weer link doen ;-)

Goed we werden dus heel vroeg in de ochtend opgehaald door een mini-busje vol met mensen. Mensen die geen Engels spraken, inclusief de gids. Geen woord... Behalve Merel. Merel is een Nederlandse student die redelijk spaans praatte en één en ander wel wilde vertalen voor ons. Na 2 seconden was ik al enorm wagenziek in het busje en mocht ik voorin zitten... geplet tussen de chauffeur en de gids... met de airco op standje orkaan vrieskist... keiharde hete, schaamteloze, schurende reggaeton uit de speakers geblazen...Vanaf het moment dat ik daar instapte begreep ik direct waarom ik na 1 seconde al wagenziek was. Ik kreeg een kontje van mijn gids de auto in en keek zo recht in 2 enorme pupillen die ook nog enigzins scheel keken en een grijns van oor tot oor... Tsja, dit was dus de driver... Het is dat getinte mensen bijna altijd bruine ogen hebben, maar de kleur was ver te zoeken. 2 enorme zwarte gaten keken me aan en hij maakte continu een sniffend geluid... Loopneusje? Dus... Ogen dicht en slapen maar dacht ik... De gids naast me brulde hier en daar wat naar de mensen voor uitleg, stond regelmatig op mijn voet en hijgde naast me in mijn oor. Gelukkig dommelde ik regelmatig weg door het horten, stoten en hobbelen. Seriously... die Colombianen kunnen echt niet rijden! Palomino was de eerste stop... Echt op de bustour manier: ‘venga venga’, hup hup, even een ‘japanese moment’ langs de kant van de weg op een brug en hup hup allemaal die bus weer in. Palomino is een prachtig, rustig dorpje met witte stranden. De foto’s waren inderdaad ansichtkaarten. Vervolgens kregen we ontbijt. Ik was nog steeds misselijk, maar moest natuurlijk wel wat eten. Dus een vreselijk vieze, dikke half gare arepa, een worstje met draadjes en een mierzoete soort ijsthee waar ik ook niet van hou... Ik heb het worstje na 1 hap laten staan, de ijsthee volledig en de arepa voor de helft. Mijn bord werd met een zuur gezicht afgehaald en naar de keuken gebracht, vanwaar ik een seconde later een dolblije kat met een volledige worst de keuken uit zag rennen... Het worstje miste een klein stukje... hahaha toch nog een goede daad verricht die morgen ;-)

De volgende stops waren achtereenvolgens de zoutvlakten, woestijn en Cabo de la Vela. Zoutwinning is een belangrijke economische sector in La Guajira. Momenteel lag de productie stil vanwege het seizoen (start regenseizoen). Normaal gesproken winnen ze zout uit de oceaan en laten het drogen in baden met een chemisch goedje. De baden konden we zien liggen met een mooie roze gloed eroverheen. Uiteraard kwamen er direct kleine kindertjes op ons af gerend om geld te verdienen met hompen zout. Daarna hebben we een enorm stuk dwars door de woestijn gereden. Hier en daar kwamen we dorpjes tegen of een school vanwaar de kinderen keihard naar ons toerenden en onze gids handen vol snoep uit het raam gooide. Ik natuurlijk meteen die gids op venijnige toon zeggen dat we moesten stoppen om het normaal in de kinderhand te geven... het zijn toch geen beesten... waarop de gids antwoordde dat we anders bedolven zouden worden en je daar niet zonder kleerscheuren uit zou komen... hmmmm, ok... overtuigd. Dan maar weer de oogjes dicht en misselijk volhouden tot we eindelijk aankomen waar we wezen moesten. Ondertussen werd er druk overlegd door de driver en de gids wat voor mooie vrouw ik was, of ik een partner zou hebben en wie van de twee met mij mocht dansen vanavond (dit gepaard gaande met onflatteuze bewegingen op de reggeton muziek, vies gegrinnik (op de hehehe manier in plaats van hahaha), schouder aan schouder, been aan been, hand iedere gelegenheid tot aanraking aanpakkend)... Dus ik nam mijn stoicijnse ‘no hablo espanol’ houding maar weer aan en tukken maar...

Toen eindelijk: Cabo de la Vela. Hier zouden we overnachten, maar nu eerst lunchen. Lunch is de hoofdmaaltijd in Colombia en dus altijd warm. We hebben deze dagen in La Guajira alleen maar vis gegeten. Héérlijk! Echt verrukkelijk. In het begin dacht ik... iiieeeek! Omdat ik alleen een grote kop op mijn bord kreeg, maar daar zat zoveel vis aan dat ik het niet eens op kreeg. Echt zo vreselijk lekker! Gelukkig kregen we een kamer met bedden en geen hangmat en konden we onze apparatuur opladen. We hadden geen bereik in de woestijn dus wifi en telefoon deden het niet. Rust, rust en prachtige natuur. Vanaf dat moment hebben we een aantal dagen door super mooie natuur gezwerft met verschillende drivers. Je moet echt de foto’s zien om te kunnen bevatten hoe mooi het daar is. Totaal verlaten stranden, ruwe kliffen, enorm hoge steile duinen, kristalhelder water waar je de verschillende kleuren blauw-groen ziet vanwege de diepte van de zee, uitgestrekte woestijn met miljoenen cactussen, prachtige zonsondergangen op verlaten plekjes. Ik voelde me er zo heerlijk tot rust komen. We hebben op een berg gestaan met uitzicht over de zee aan de ene kant en de woestijn aan de andere kant. Het waaide zo verschrikkelijk en tegelijk was het heerlijk warm. Daar stond ik met mijn sjaal wapperend in de wind, armen gespreid ‘on top of the world’. Geweldig gevoel, onbeschrijflijk mooi... ’s ochtends zie je de dageijkse bezigheden op gang komen. De vrouwen breien tassen, de kindertjes verkopen armbandjes of helpen in het huishouden, de mannen staan te ouwehoeren of zijn met mannendingen bezig zoals het repareren van de truck. Gelukkig hebben we in totaal maar 1 dag met de groep doorgebracht, de andere dagen waren we maar met ons drieen (ook Merel).

Een paar dagen zijn we met een chauffeur en zijn zoon mee geweest en hebben ook bij zijn huis geslapen in hangmatten (wederom super koud en slecht geslapen, een hangmat is niet my cup of tea). Dit was een geweldige ervaring omdat deze mensen ons gedurende die dagen veel van hun cultuur verteld hebben en laten zien. Eigenlijk was ‘het vervoeren van ons’ redelijk een bijzaak, want hun eigen leven ging gewoon door. We gingen b.v. langs verschillende hutjes om garnalen en andere inkopen te doen of juist spullen te brengen, daarnaast langs bij een vrouw die zijn minnares moest zijn (een soort pitstop bij een boom met hangmat, kind in vodden en bak met garnalen) voor wat geflirt, soms een pitstop voor ons: uitkijkpunt of badderen in de zee (heerlijke temperatuur water!) en dan moesten we weer ergens langs voor iets of iemand... Ons werd niet verteld uiteraard waar we waren voor wat, maar we hebben onze ogen uitgekeken. De huizen zijn echt hutjes van takken en golfplaat, waarop gedode dieren liggen te drogen. De ‘tuinen’ zijn afgezet met prikkeldraad en cactussen. Voor de rest zand en stenen. Een dorp bestaat uit gemiddeld zo’n 3 huisjes van dat. Soms zie je ineens een basketbalpleintje liggen van beton midden in de woestijn, heel appart. We zijn bij het meest noordelijke punt geweest: Punto Gallinas waar het stikte van de pelikanen en kleine witte schreeuwerige vogeltjes die boven je hoofd bleven zweven. De vuurtoren was niet zo bijzonder, het punt ook niet zo. Dit was duidelijk een voorbeeld van: ‘geniet van de reis ernaar toe in plaats van alleen focus op het eindpunt/ resultaat’. We hebben sprinkhanen gezien zo groot als je hand, die kunnen vliegen en net op kolibri’s lijken. De zoon van de driver heeft ons een kijkje gegeven in zijn leven. Hij vertelde ons dat het heel normaal is om meerdere vrouwen te hebben, maar dat er maar 2 bij de man in huis mogen wonen. Je kunt zoveel vrouwen hebben als dat je kunt onderhouden. Uiteraard worden er op die manier ook gewoon kinderen gebaard. Bij de man thuis woonden heel veel mensen en we hebben dan natuurlijk ook flink zitten speculeren wie met wie was en welk kind bij wie hoorde haha Voor ons gevoel liepen er wel 4 generaties in de rondte. Later bleken er ook buren bij te zitten. De zoon had 4 volle zussen en een volle broer, daarnaast nog in ieder geval 1 half broertje (wat we dan zeker weten). In totaal hebben we dus 2 thuiswonende vrouwen van de man ontmoet, 1 uitwonende zwangere vrouw met kind en daarnaast nog de flirt met kind. Dat je zelfs daar vreemd kan gaan bleek op de terugweg toen we de derde (zwangere) vrouw met kind ook meevervoerden, buurvrouw, zus en een man waarvan we de functie niet begrepen totdat we pech kregen midden in de woestijn.... de monteur! We kwamen namelijk weer langs hetzelfde grietje met kind en garnalenbak... waar we op de heenweg ons zelf nog moesten vermaken, wachtend totdat het geflirt klaar was, werd de vrouw op de terugweg volledig genegeerd... hmmmm interesting... Het gedeelte kinderen is dus ook best interessant, zie maar eens een partner te vinden die niet misschien ergens voor een gedeelte je familie is... En het mooie van alles, iedereen accepteert elkaar volledig. Luid kwekkend gaat iedereen met elkaar om als één grote, gezellige familie.
De terugweg hebben we gereden langs Manaure, Uribia, Maicao, Riohacha om weer in Taganga uit te komen. Onderweg heb ik nog een Manta van La Guajira gekocht. Het is eigenlijk gewoon een linnen kleedje, welke je met een koord strak om je middel trekt om het getailleerd te krijgen. Helemaal blij met kleding van de streek ;-) Miranda is op zoek gegaan naar een tas. Helaas wilde ze niet de Wayuu tassen (gekenmerkt door veel kleuren en een bepaald soort wol), maar een tas van de Arawak indianen die in de amazone leven. Deze soort tas was moeilijker te krijgen hier en zou te vinden zijn in Palomino en Santa Marta. Jammergenoeg is het haar niet gelukt om die dag een tas te kopen, gelukkig later wel.

La Guajira was fantastisch. Ongerept, rouw, verlaten, heet, uitgestrekt, rustig en wonderschoon. De cultuur is interessant, moeilijk te bevatten en puur. Ondanks dat de tour duur, slecht georganiseerd en chaotisch was... Prachtig, zeker aan te raden en zo romantisch mooi.... Hangend in mijn hangmat in Cabo de la Vela, na een goed gesprek met Miranda bij een prachtige zonsondergang heb ik hier een mooi inzicht gekregen in mezelf. Kostbaar moment op een wonderlijke plek...