Avonturen in Mannar

Op naar Mannar, langs de westkust meer naar het noorden. We namen de local bus. Heerlijk die local bussen; met de wind in je gezicht en al die gezellige Sri Lankanen die zwaaien en lachen. Een feestje om met deze mensen te reizen. Net alsof je in een familiebus stapt. Halverwege stopten we even om wat te eten. We kozen driehoekjes gemaakt van deeg met een vegetarisch gevulde substantie van groenten, aardappel en kruiden. Na 5,5 uur reden we Mannar binnen over een grote brug, aangezien het een peninsula is (eiland met aan één kant vast aan land). Bij het derde guesthouse was het raak: Hotel Agape, netjes nieuw in de verf en gezellige kamertjes met bloemen en leuke schilderijtjes aan de muur. Hier heeft Noeline, de lady of the house, goed voor ons gezorgd. Van ‘morning ginger tea’ tot heerlijke ‘rice and curry’. Ze bleek receptioniste te zijn, kok en interieurverzorgster. Eigenlijk runde ze daar de boel. Echt proto type ‘super lieve, zorgzame vrouw die het ons op alle mogelijke manieren naar de zin maakte’. We voelden ons thuis. De prijzen worden in het noorden wat duurder qua accomodatie (2000 rupees = E 14,- voor een kamer bij Hotel Agape) en vervoer, maar het eten juist goedkoper (250 rupees voor een rice and curry E 1,75!) Noeline heeft ons een beetje meegenomen langs haar levenslijn. Van het vluchten voor de oorlog naar India tot aan haar trouwen en twee prachtige dochters. Haar man is heel vroeg overleden en sinds haar 35e is zij weduwe. Het doet me pijn als ze ons verteld dat ze daarna geen liefde meer mag hebben vanuit haar cultuur. Nu stort ze zich op het runnen van het guesthouse vanuit haar hart en op haar geloof (Christendom). Dit kleine, lieve en zorgzame vrouwtje straalt een enorme innerlijke kracht uit. Het raakte me erg!

In Mannar hebben we de ruines van een prachtig Portugees- Nederlands fort gezien, een hindoe tempel Thirukketeeswaram Kovil (een tempel voor de god Shiva, vereerd om natuurrampen te voorkomen), een katholieke kerk en een enorme Baobab boom van 7,5 meter hoog en een omtrek van 20 meter! Wow! Je begrijpt, Irene als ‘tree hugger’ vond dit fantastisch ;-) Ik heb die bomen alleen in Afrika gezien en zeker niet zo groot als deze! Bij de kerk was Janske druk in gesprek met een plakker die zijn Engels wilde ophalen en zeer geinteresseerd was in haar. She’s like an angel! ;-) De realiteit was dat Janske geen bal begreep van wat hij zei, opgevroten werd door de muggen en daarna ook nog werd beledigd omdat hij dacht dat ze mijn moeder was! :-) hihi Ik had de tijd van mijn leven #leedvermaak!?!# Op de terugweg vertelde ons tuktuk mannetje grinnikend trots dat hij een ‘foute hotelnaam’ had opgegeven aan de ‘gelukszoeker’ toen hij wilde weten waar we de nacht verbleven... We worden aan alle kanten beschermd.

Op de valreep nog een uitstapje gemaakt naar Talaimannar. Hier is een pier vanwaar vroeger de vluchtelingen de oversteek maakten naar Rameswaram in India. Noeline heeft ons verteld dat zij en haar familie deze tocht hebben gemaakt en jaren in India hebben geleefd op de vlucht voor de oorlog die in het Tamil Tijger gebied (noorden) woedde. Heftige tijden... Nu is Talaimannar een klein vissersdorpje en zagen we een prachtig uitgestrekt strand met een plek waar vele vissersbootjes zich aftekenden tegen de strak blauwe hemel. We werden verwelkomd door de vissers en hun vrouwen die de netten zaten te repareren onder beschutting van schots en scheef gefabriceerde palen overdekt met wat zeil om de brandende zonnestralen op te vangen. Idyllisch plaatje met de kalme zee aan de ene kant en het strand met een rand palmbomen en wat gras aan de andere kant waar paarden, koeien en witte vogels grazen en badderen. Momenteel wordt de oversteek bewaakt door de marine. Helaas konden we geen boottochtje maken naar Adam’s bridge, gelegen op de zandbanken net uit de kust. Het was al een hele worsteling met gebaren om te vragen aan welke kant India lag... Engels spreken doen de mensen hier niet en ons Singalees of Tamils is nou niet zo goed om over naar huis te schrijven ;-)

En toen... Op naar Jaffna. Het meest noordelijke punt van Sri Lanka! Tijger gebied, pas een aantal jaar vrij gegeven. In de bus hadden we al snel een lekker plekje vooraan bemachtigd, vlakbij een gezin met twee kleine kindjes. Wat hadden we een lol met ze, dansend op de muziek van de bus. Al onze bewegingen probeerden ze na te doen. Prachtig om te zien hoe blij die kleine kindergezichtjes waren. De beste dancing moves kwamen naar voren. Shake it!! Plotseling na een paar uur besefte ik me ineens dat ik mijn bruine dagrugzak al die tijd niet meer had gezien nadat Janske samen met de tuktuk man onze bagage allemaal ingeladen had in de bus. Ik had alles aangegeven aan Janske en die weer aan de tuktuk man die het een plekje gaf in de rekken. Toen we paniekerig om ons heen keken, ging meteen de halve bus meezoeken. Al snel werd dat opgevangen door een vriendelijke man die al de hele busrit de tas van Janske zat te bewaken. ‘Brown?’ vroeg hij. En wij: ‘jaaa!’ Hij ratelde in zijn taaltje naar alle medezoekers en probeerde ons in het Engels uit te leggen wat er aan de hand was.... We snapten er weinig van, maar voordat we het wisten ging de bus in zijn ankers en 3 keer steken om met alle inzittenden vol gas terug te racen van waar we vandaan kwamen! Excuse me? Wat gaan we doen?? Wat bleek... We waren 10 minuten daarvóór gestopt bij een gehucht om mensen eruit te laten en toen is bij het uitladen van mensen en spullen, per ongeluk mijn tas mee uitgeladen. Die ‘tas-bewaker-van- Janske’ had het hele proces gevolgd en meteen de link gelegd... Dus er werden even wat telefoontjes gepleegd door de bus assistent en de buschauffeur reed vol gas (30 km/uur in plaats van 25) terug met alle lachende en ons sussende medepassagiers erop en eraan... ‘No worry!’ Aangekomen bij de bushalte (stenen bankje) bij een paar lemen hutjes zaten 2 kinderen mijn bruine rugzak te bewaken op schoot alsof het een schat was. Ik was zo opgelucht dat ik kushandjes gaf aan de hele bus en thank you!!!! Iedereen lachen om die spontaniteit en ze riepen de kinderen erbij. Ze hebben een dikke pakkerd gekregen van zowel Janske als ik. Haha die zagen ze niet aankomen! Ze hadden de tas doorgespit op iets wat een adres of telefoonnummer van me prijs gaf... Alles zat er nog in, laptop en al! Jeminee... wat een avontuur! En ook zo apart dat ik precies op dat moment die tas miste, terwijl ik hem al uren niet gezien had! Dat was vast mijn lieve Omi, meereizend op mijn schouder ;-) Ze vond het altijd maar niks dat ik afreisde naar die gevaarlijk, vieze, hakkietakkie landen... Omi, Sri Lanka is echt geweldig! Wat een eerlijke, behulpzame, lieve, pure en zorgzame mensen; zonnestralen in het hart!

Tip: We hebben in Mannar een chauffeur ontmoet die voor mooie prijzen (6500 rupees = E 45,-, incl. Auto, hem, benzine en zijn accomodatie en eten en alles) je door het hele land wil rijden (max. 3 toeristen), zonder maximum aan km op een dag. Zijn naam is Wagi +94-777914123. Hij was de chauffeur van een Australisch koppel en ze zijn super tevreden over hem.