Einde Gibbon Experience en op naar het noorden

Ja, daar ben ik dan eindelijk weer! Sorry dat ik iedereen zo lang heb laten wachten, maar heb zoveel meegemaakt in de tussentijd! Ik zal even verdergaan bij waar ik gebleven was: douchen na de trekking van de 2e dag gibbon experience... Die avond zijn we eigenlijk vroeg gaan slapen. Het is hier al om 18.00 donker. Ik ging misselijk slapen en had buikkrampen. Ik heb de hele nacht liggen spoken, opzitten en weer liggen en weer opzitten etc. Uiteindelijk besloten om eruit te gaan en de muggen te trotseren om lekker uitgebreid vanuit de boomhut te kotsen. (Best grappig dat je spuugt en het een paar seconden later pas hoort kletteren ;-)) Oh wat voelde ik me ziek! Had amper geslapen en werd gebroken wakker. Ik moest niet aan eten denken of ik moest alweer... Heb dus mijn spullen gepakt en toen zijn we in de morgen teruggehiked naar de citchen waar miranda lekker heeft ontbeten met rijst, ei, tomaat etc en ik niks gegeten heb. Ik kon de lucht gewoon niet aan. Ik heb gekeken hoe een man een rieten mand aan het maken was en een paar jongens met een catapult aan het spelen waren. Toen we uiteindelijk na het hiken weer bij de rivier waren, kwam er alweer een nieuwe groep aan: russen! hahaha blijven aparte mensen. Nu waren wij aan de beurt om de tips te delen over kleding etc en daarna gingen we de truck in om over de slechte weg weer naar onze backpacks vervoerd te worden. Doodmisselijk heb ik de tocht overleeft en toen we bij het 'dorpje' aankwamen bij onze backpacks kregen we daar wederom te eten. Ieder een bord vol met rijst en groente en vlees voor een weeshuis. Net toen ik me opmaakte om ieder geval een paar happen te eten, kwam er een invasie chinezen binnen. 1 man sprak engels, met een paar vriendinnen en vrienden. Hij ging meteen bij ons aan tafel zitten en begon in het engels te praten als een wervelstorm. We hebben hem en zijn vriendin het eten aangeboden en hij viel erop aan als een beest! Daarna kregen we nog een paar gedroogde stokjes vlees toegeworpen (zagen eruit als soort beefies)... lekkere chinese snack (je snapt hoe ik daarop reageerde...) Maargoed alles binnengehouden en weg waren de chinezen weer, zo plotseling als ze verschenen waren en de rust keerde weder. Maargoed, Miranda wilde naar het noorden om een homestay te doen (verblijven bij de local mensen in huis), dus konden we een local bus nemen vanaf dat 'dorpje' waar we stonden naar Luang Nam Tha. Nou mooi zou je denken...

Een uur later kwam de bus ook netjes en hadden we een kaartje gekocht en wilden we gaan zitten... eh tsja... waar? Alle plaatsen waren bezet en in het gangpad lagen stapels met rijstzakken. Miranda is met haar backpack op haar rug over die rijstzakken heen getijgerd naar het midden van de bus en is daar op de rijstzakken gaan liggen. Ik kwam niet verder dan het begin bij de chauffeur, heb me omgedraaid en met 2 dagrugzakken (van ons allebei) en mijn backpack op de eerste zak rijst gaan zitten (dat is trouwens zo hard als beton!). Maar daar bleek ook al een vrouwtje te zitten. Dus zo smal als we alebei waren hebben we zelfs het middenpad (de rijstzak) gedeeld met ieder 1 bil en opgevouwen uren gezeten. Ik was natuurlijk al niet lekker, echt verschrikkelijk was die tocht. Ze hebben hier (nu ik toch lekker aan het zeuren ben) ook de gewoonte om de muziek keihard aan te zetten in een bus. Zo hard dat je echt denkt dat je op een party naast de box zit... en dan dat getingel muziek voor uren. Ik kan je vertellen: je wordt gek! Uiteindelijk waren we dan op plaats van bestemming... dachten we... we stapten uit bij het busstation en het was 1 droge vlakte met een restaurant en 1 guesthouse... eh dit was toch een stad? Bleek dat we nog 10 km met de tuk tuk moesten om bij het nieuwe gedeelte van de stad te komen. Nou jullie kennen me, bloedchagrijnig ben ik uiteindelijk uit die tuk tuk gestapt en was Miranda zo lief om binnen een paar minuten een prima guesthouse te vinden. Helemaal prima, want ik moest ook nodig naar de wc want.... juist... diaree!

Hahaha dat kon er ook wel bij. Je kon gelukkig daar in dat stadje wel lekkere vruchtenshakes krijgen en je kon westers eten krijgen, dus ik was helemaal blij. Die avond hebben we een israelische man ontmoet waar we mee hebben gegeten (hij zat alleen en vroeg of hij bij ons mocht zitten). Was een aardige man die ons wat meer verteld heeft over israelische gewoontes en het volk. Hij was getrouwd, maar zijn vrouw reisde nu niet met hem. Die had al eens gereisd en wist hoe dat was en gunde hem ook die experience alleen. Wel heel tof. Miranda heeft nog gekeken voor een homestay, maar het bleek dat je dan weer moest hiken/ trekking doen de rimboe in en een volle dag kayakken. Nou daar voelden we eigenlijk allebei niets voor. Ik kon het lichamelijk natuurlijk ook niet aan en zoals sommige van jullie weten stap ik wel in een kano (met zijn 2-en), maar niet in een kayak (alleen) aangezien ik ooit vastgezeten heb onder water (trauma). Dus dat werd 'm niet. We wilden de volgende dag ook niet vertrekken al, dus besloten we nog een dagje te blijven om te chillen zodat ik beter kon worden. Die dag heb ik jullie op internet geschreven, heb ik met alexander kunnen bellen voordat hij 5 weken onder water ging voor zijn missie zonder bereik en heb ik rustig aan gedaan. Ook een bus (minivan voor de zekerheid) geregeld naar Luang Prabang voor de volgende dag. Dat klinkt weinig om te doen op een dag, maar met alleen die minivan regelen waren we al een halve dag bezig. Want je gaat alle winkeltjes en guesthouses af om de prijzen te vergelijken. Ondertussen dat we dat deden hadden we in een winkeltje een aardig engels sprekende jongen uit Laos ontmoet en die vertelde ons dat hij 4 jaar in Luang Prabang had gestudeerd en gewoond. We hebben hem natuurlijk helemaal uitgehoord wat hij daar gedaan had allemaal en wat wij het beste konden gaan doen en zien daar. Miranda had alles opgeschreven in fonetisch Laos om het ook uit te kunnen spreken. Hij had in een restaurant gewerkt en we hadden hem beloofd daar te gaan eten en dan zijn naam te noemen.

De volgende morgen zijn we dan inderdaad met de minivan vertrokken (opgehaald als VIP's bij ons guesthouse) en op het station bleek er nog een ouder echtpaar met ons mee te reizen, een jongen uit de UK, 2 chineze jongens en halverwege stapten nog mensen uit Laos in als er plaats was. De man van het oude echtpaar bleek van origine Nederlands te zijn en was getrouwd met een Australische. Ze woonden nu in Thailand en daarvoor 4 jaar in Laos gewoond. In Laos hadden ze een meisje ondersteund in het studeren en een gezin ondersteund (vrijwilligerswerk) en ze gaven nu een boek uit over het maken van Laos eten. Hij was fotograaf en zij schreef het boek met alle recepten. Het was in Laos en Engels. Hij was blij dat hij weer een keer Nederlands kon spreken en hij heeft ons super veel verteld over de cultuur en gewoonten van Laos. Dat ga ik jullie morgen allemaal vertellen, want ze gaan nu sluiten hier (is al bijna 23.00) en Miranda zit op me te wachten in 1 of ander barretje. Morgen ga ik jullie nog veel meer vertellen.

Voor nu slaap lekker, dikke kus en miss you all!