Heftige ervaringen in Phnom Penh

Phnom Penh wat een stad! We zijn 3 nachten en 2 dagen daar geweest en hebben daar veel beleefd! We kwamen 's avonds aan en toen ben ik direct een guesthouse gaan zoeken, terwijl miranda lekker aan een biertje zat (vanwege haar enkel). Na een blok gelopen te hebben, hebben we uiteindelijk gekozen voor New Diamont Guesthouse. Dit was een zeer schoon guesthouse met zeer vriendelijke mensen. Lekker warme douche, elke dag schoonmaak en schone handdoeken (schaars in Cambodja en Laos!). Kan deze aan iedereen aanbevelen, in het centrum om de hoek bij het national museum. Diezelfde avond hebben we bij het inchecken ook een Nederlandse jongen ontmoet: Gijs. Miranda had haar romance ;-) We hebben die avond een te gekke avond gehad, want we zijn gaan eten aan de boulevard (lekker een keer pizza-> goddelijk ;-)) en daarna in een locals restaurant nog wat gedronken. Ze drinken voornamelijk bier in Cambodja, cocktails of fris. Dus we gingen aan de kannen bier (ik aan de sprite, want lust geen bier!) en hebben daar zitten kletsen met de locals. Na een tijdje zijn we met hen meegegaan naar een lokale discotheek en hebben daar gedanst. Dat ziet er zo anders uit dan in NL. Ze staan allemaal op een middenstip te dansen. Niet heel uitbundig, geen speciale moves en jongens en meisjes redelijk apart van elkaar. Lekker kuis dus ;-) Ze drinken wel heel veel, de tafels staan volgezet met bierflesjes en dan betaal je achteraf wat je gedronken hebt. Andere manier van uitgaan... Zie de foto's voor de romance van Miranda ;-) De volgende dag zijn Miranda en ik opgesplitst. Zij ging met Gijs naar het ziekenhuis, aangezien hij frans spreekt en ik ben de stad gaan verkennen. Ik ben naar een tempel geweest. Deze was erg bijzonder, het leek net een klein dorpje. Met stupa gebouwtjes, een offerplekje, de tempel zelf en een prachtige boom. Zie de foto's. Deze plek was tevens ook een soort plein/ontmoetingsplek voor kinderen om te spelen en monniken om te rusten en te praten. Het was een hele rustige en vredige plek te midden van de stad. Daarna ben ik naar het paleis gegaan. Dat was een prachtig gebouw. Ik heb daar heerlijk door de tuinen gewandeld in de namiddag en het paleis bekeken. Helaas mocht je binnen geen foto's maken. De zilverpagode was heel vreemd om te zien eigenlijk. Want je denkt dat ze daar trots op zijn en alles verzilverd is en dat ze dat wilen showen door glas b.v. erop te leggen (om te beschermen) Maar nee, het gebouw is volledig belegd met tapijt. Onder je voeten voel je wel de zilverplaten onder het tapijt en ergens bij binnenkomst hebben ze een stukje tapijt weggehaald en kun je het zilver zien hahaha En daar hadden ze de zilverplaten aan elkaar vast geplakt met doorzichtig plakband notabene (omdat het zilver natuurlijk krom trekt)! Zo lekker ingenieus :-) De zonsondergang was mooi met het nationale museum op de achtergrond en daarna ben ik teruggegaan om Gijs en Miranda te meeten voor avondeten. Heerlijk even een dagje alleen. Ik heb er echt van genoten! Miranda had goed nieuws! Er was niets aan de hand met haar enkel, niet gebroken en geen scheurtje of wat dan ook. Ze had goed verband en pijnstillers gekregen en foto's van haar enkel met de boodschap dat ze 10 dagen rust moest houden en gewoon kon gaan trekken in Nepal. Jee! Toen we die avond ergens wat wilden gaan eten, zijn we de israelische man (Ofer)tegengekomen waarmee we gekletst en gegeten hadden in Luang Nam Tha (noord Laos) Dat is toevallig, elkaar na 3 weken tegenkomen in een heel ander land! Hij is met ons meegegaan voor het eten en we hebben BBQ van de straat gegeten. Heerlijk! Ze roosteren elke dag een heel varken (per restaurant) aan het spit en dat kun je dan eten met rijst en vegetables. Echt geweldig, zo lekker!

De volgende dag was een hele ingrijpende dag. We zijn naar de gevangenis (Tuol Sleng,ook wel het Museum van Volkerenmoord genaamd) geweest en de killing fields. Phnom Penh is voor 4 jaar onder leiding van Pol Pot onderdrukt geweest. De hele stad moest werken op het land en iedereen die zich verzette of niet hard genoeg werkte werd naar de gevangenis gebracht, gemarteld tot de dood of als ze het martelen overleefden naar de killing fields gebracht om daar vermoord te worden en in een massagraf te worden gedumpt. Dit regime was over in 1979, dus pas net. Het museum is gevestigd in het gebouw waar de Rode Khmer zijn gevangenen martelde en vermoordde, Tuol Sleng. In het museum zijn duizenden foto's van slachtoffers van de Rode Khmer en ook een landkaart van Cambodja gemaakt met de schedels van de slachtoffers. Deze gevangenis was voorheen een schoolgebouw en de mensen werden gemarteld aan de speeltoestellen op het schoolplein. Ze hadden een apart gebouw waar de mensen werden gemarteld, daar voelde ik de ronddwalende geesten. Het was heel erg heftig. Ik moest ervan huilen. Op de bovenverdieping werden de mensen gevangen gehouden aan kettingen met een nummer op de muur in grote ruimtes, wachtend op hun beurt. Het tweede gebouw bestond uit allemaal kleine hokjes waar ze van hout of gemetselde stenen kleine gevangenisjes van hadden gemaakt. Zie de foto's. In dit gebouw zag je ook alle foto's van de slachtoffers en ook foto's van de gevangenisbewakers. Zeer heftig al die gezichten met een nummer. Vooral omdat de nummers ook 'hergebruikt' werden als je begrijpt wat ik bedoel. Ook was het heftig om de verhalen en gezichten te lezen van de gevangene bewakers. Net zo heftig, want deze mensen kozen er vaak ook niet zelf voor. Choeung Ek, ook wel de killing fields of velden des doods geheten, is een agrarisch gebied ongeveer 17 km ten zuiden van Phnom-Penh in een boomgaard. Gevangenen van Tuol Sleng werden hiernaartoe gebracht en omgebracht. Om kogels te sparen sloegen de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of bij ouderen door hun hoofden met de achterkant van geweren in te slaan. Ook doodbloeden werd veel toegepast. Minimaal 17.000 mensen zijn hier omgebracht tussen 1975 en 1979. Choeung Ek was slechts één van de vele killing fields (velden des doods) in Cambodja. In een monument, een witte toren met glazen ramen liggen veel schedels, gesorteerd naar kinderen/volwassenen en man/vrouw. Sommige graven zijn slechts half afgegraven en men kan de restanten van mensen en kleding erin zien liggen. Het was vreselijk. We hebben daar een korte video gezien en langs de graven gelopen. Ze hebben het nog helemaal niet volledig schoongemaakt, je vindt nog steeds gewoon de mensen botten in het gras. Het is verschrikkelijk! De mensen zelf (locals) gaan er ook heel apart (in mijn ogen) mee om. Het is gewoon omzet voor ze en het lijkt net of ze het helemaal niks kan schelen... Ze hebben aan Matthijs gevraagd (toen hij uit de gate kwam van de killing fields) 'so what do you want to do now? Shall we go to the shooting ranche? so you can shoot with a big gun or blow up a handgranate?' Snappen jullie dat nou? Vreselijk! Je kunt trouwens daar op die shooting ranche ook een koe opblazen voor 500 dollar! Ziek he? Die Cambodjanen zijn echt gekken...

's avonds hebben we om dit vreselijke gevoel te verlichten een massage genomen. De massage werd uitgevoerd door blinde mensen, dus het was tegelijkertijd ook het steunen van een goed doel. Het was de slechte massage die ik ooit in mijn leven gehad hebt. Hij had een hele fles lotion gebruikt en me van top tot teen ingesmeerd en keihard zitten knijpen in mijn zenuwen. Ik heb het echt vol moeten houden. Zeker toen hij lekker aan mijn gebroken teen ging trekken, schoten de tranen me in de ogen. En ik maar denken 'je steunt een goed doel, ireen' haha weer een ervaring rijker... achteraf moesten we natuurlijk heel hard lachen. We zijn daarna wel lekker gaan eten met Ofer en heb ik voor het eerst fish amok gegeten, hun lokale gerecht. Echt verrukkelijk! het is een soort fish curry geserveerd in een kokosnoot met rijst. Bij het toetje kreeg ik opeens een deja vu... wederom een vieze dikke pannekoek! ;-)

De volgende ochtend op naar Siem Riep! Daar zat Matthijs op ons te wachten. Joepie! Ik had zo'n zin om hem weer te zien en om naar de Angkor Wat tempels te gaan!