Ongeluk en een nachtmerrie

Daar ben ik weer! Miranda en ik hadden besloten nog een dagje in Ban Lung te blijven om de laatste 2 watervallen te zien en het meer nog een keer bij daglicht, dus gingen we vandaag zelf op pad met een brommertje. Andrew zou vandaag naar Phnom Pehn gaan, dus die zouden we gelukkig niet meer tegenkomen ;-) Miranda had al eerder gereden en het enige waar ze even aan moest wennen was dat het een schakelbrommertje was. Ze deed het eigenlijk prima en ik zat lekker achterop. We koersden naar de watervallen. Onderweg merkten we dat de weg zeer slecht begaanbaar was. Heel erg glad doordat het al een paar dagen regende in de nacht en ochtend en veel gaten, kuilen en stenen. Vooral het gladde was lastig en ook eng. We kwamen langs enorme rubberplantages (zie de foto's met de bomen met witte zakjes eraan). Dat was heel intrigerend om te zien. Ze maken soort touwtjes aan de bomen met zakjes waar ze dus dat vocht in opvangen en dat bij elke boom, totdat deze helemaal 'uitgemolken' is. Heel apart. De eerste waterval was geweldig! Je kon met een loopbrug er langs lopen en hij was erg mooi. Miranda is naar beneden geklommen om ook het water in te gaan aan de voet van de waterval. Het water was uiteraard koud, maar het was wel erg leuk om daar een beetje te klimmen en te klauteren. Zie mijn mooie, flatteuse foto van mijn kont hahaha Na een tijdje zijn we door gegaan naar de 2e waterval. Hier werd het pad nog veel slechter en na een tijdje zijn we dan ook onderuit gegaan. Gelukkig had ik mijn benen wijd (zoals ik de locals had zien doen als ze over een glad stuk gingen om hun evenwicht te bewaren en te kunnen corrigeren) en gingen we heel zachtjes, zodat ik me niet echt verwond heb. Als ik gewoon op die brommer had gezeten zonder benen wijd, had ik onder de uitlaat gelegen... Miranda had wel flink haar enkel verzwikt en had enorm veel pijn. Tsja, dan sta je daar... en nu? Eerst hebben we die brommer aan de kant gesleept (ging voor geen meter, want alles zat onder de blubber en dan blijf je wegglijden op je slippertjes) en daarna Miranda verbonden (gelukkig heb ik altijd ehbo kit bij me :-)). Miranda had veel pijn, maar kon er wel op staan en een beetje lopen. Ze kon alleen niet draaien. We hadden het vermoeden dat het dan niet gebroken was en we moesten toch verder, dus toen is die bikkel weer gewoon op de brommer gestapt! Met die enkel zijn we nog wel naar de 2e waterval gegaan, want we waren er bijna maar die was nogal teleurstellend en er waren Denge muggen (groter dan normaal, zwart/wit gestreept... nee geen zebra's hahaha) dus zijn we maar snel weer teruggegaan. Ja, toen werd het lastig, want we wisten natuurlijk hoe lang en wat voor weg we te gaan hadden. Maargoed, we moesten wel... Onderweg zijn we nog kindertjes tegengekomen die natuurlijk allemaal high five wilden doen en 'hello' riepen. We hebben ze ballonnen gegeven en dat vonden ze helemaal geweldig hahaha Echt leuk die blije kinder gezichtjes, met zoiets simpels! Dat is dan weer het mooie en vertederende van het hele arme Oost Cambodja. We hebben hele stukken gelopen, wanneer we het niet aandurfden om te rijden en het was best pittig met zo'n zware brommer als je die als ballast hebt ipv vervoermiddel! Halverwege kwam er een auto aan en toen we opzij gingen en aan de kant van de weg stonden, stopte de auto en vroeg de man wat er aan de hand was. Miranda beeldde uit dat we het eng vonden en voordat we het wisten zat Miranda in de auto bij een andere man en zat ik achter de brommer bij die eerste man. Op naar Ban Lung! Ze konden geen woord Engels, maar hulp boden ze in ieder geval! Uiteindelijk bleek het nog een super lang stuk te zijn en heb ik doodsangsten gehad achterop dat brommertje bij die man. Hij ging heel hard over al die kuilen, stenen en gladde stukken en slipte hier en daar maar corrigeerde goed. Ik heb zelfs op een vreselijk stukje mijn ogen maar dichtgedaan en me overgegeven want anders werkt het niet als je tegen gaat werken (toch alexander? met je motorexperience?) Alexander heeft me regelmatig uitgelegd dat je mee moet veren en niet tegen moet werken, dus deed ik dat maar (hoe eng ook!). Miran hield haar hart vast achter in die auto, hahaha Maar we hebben het gehaald en ze hebben ons netjes afgezet in het dorpje. Super aardig! We zijn direct teruggegaan naar ons guesthouse om ijs voor Miranda te halen en zijn niet meer naar het meer gegaan. We moesten wel nieuwe spiegels betalen, want er zat een barst in de spiegel maar het was maar 2 dollar. De volgende dag zouden we vertrekken naar Phnom Pehn en daar zou Miran naar een dokter ofzo kunnen. Nu maar even rusten. De vorige dag hadden we begrepen dat de bustickets naar Phnom Pehn 6 dollar pp zouden zijn, dus die wilden we nu even kopen en daarna lekker eten en vroeg naar bed. Dus 2 tickets a.j.b. voor 12 dollar... Eh, nee dat kan niet hoor. Die zijn 7 dollar pp. Huh?!? Gister waren ze 6 dollar?! Ja, maar gister was gister en vandaag is vandaag! Wat is dat nou weer voor logica? Okay, dan ging het meisje van ons guesthouse wel even bellen met de grote baas van de busmaatschappij.. En ja hoor, de tickets waren 1 dollar pp duurder in het hele dorp! en weet je waarom? Omdat er net een bus vol toeristen aangekomen was in Ban Lung! Omzet! hahaha ja, ik kon er wel een beetje om grinneken. Maar er was een restaurantje ' dutch couple' met een Nederlandse eigenaar en we wisten dat hij ons