Avontuurlijke trekking Annapurna gebergte

Toen was het moment daar.... we gingen voor 2 weken trekken rondom het Annapurna gebergte! We waren goed geinstrueerd door Tashi (eigenaar van de trekkingshop) en Ashok (onze gids, jongen met pet op de foto's) en we hadden ons bewapend met de juiste uitrusting (een waterbottle die je boven naar beneden kon gooien vanaf een berg zonder te breken, een wandelstok, warme kleding incl lange onderbroek ;-) en snaaivoedsel zoals koekjes en chocola). Ook hadden we onze rugzakken achtergelaten bij Tashi en beiden een rugzak bepakt voor 2 weken gebergte. Ik had op het laatste moment toch besloten om niet mijn dagrugzak te nemen, maar mijn backpack aangezien daar meer in kon en niet in mijn schouders sneed. Ik had geen bergschoenen, maar ze hadden me verzekerd dat het ook prima op mijn nike's kon. We zouden donderdag opgehaald worden om 7.00 's ochtends door Ashok en met de taxi gaan naar de bus. Om 8.00 was er nog geen Ashok en hebben we 'm maar even gebeld... Ja, ja, hij was onderweg... Oh ja, nepalese tijden... = altijd min. een uur te laat! Toen we bij de bus instapten en onze bagage zonder vast te binden tussen de dakspijlen werden gedropt op het dak van de bus, heb ik wel even moeten slikken... Maar ik kan alleen maar zeggen dat je na 3 bussen later daar niet meer aan denkt en niet meer continu achterom kijkt of je toevallig je spulletjes verspreid over de weg ziet vliegen... onder het motto: alles komt goed en zo niet... dan zien we wel weer verder... kwam alles goed ;-) Na een tussenstop bij een lunchgelegenheid met heerlijk voedsel en uitzicht, kwamen we dan einde dag aan bij het eerste guesthouse. Helemaal platgedrukt door de kleine ruimte in de bus (je moest schuin zitten omdat recht niet ging door je knieen tegen de stoel voor je), wrongen we ons uit de bus en waren we blij dat we even konden lopen naar het guesthouse. Daar kwamen we erachter dat we niet met zijn 3-en waren, maar met 4 personen! De gids had een vriend meegenomen: Kusel. Hij is professioneel fotograaf. Hij wilde graag een keer mee op een trekking om mooie foto's te maken voor zijn eigen studio. Hij was ook nog nooit in de bergen geweest... Nou gezellig, met zijn vieren met een professionele fotograaf! We hebben natuurlijk meteen gevraagd of wij de foto's ook mogen hebben... En dat mocht! In dat eerste guesthouse begon het al meteen goed: super klein hok als kamer, vieze dekens, douche buiten en schietgat als toilet... tsja, dat staat ons dus te wachten en misschien nog erger... We kregen direct een briefing van Ashok hoe de volgende 2 weken zouden verlopen, welke route we gingen lopen, hoe het ging met eten/drinken etc. Hij gaf een volledige briefing en daarna gingen we eten: Dalbath. Dat is een nepalese maaltijd. Het is altijd onbeperkt en je kunt kiezen of je het vegetarisch wilt of niet. Het bestaat uit rijst, een soort bittere spinazie, een aardappelcurry, dahl (een soort linzensoepje die je over je rijst giet), een beetje pickel en vaak iets van radijs met specerijen. Als je non veg hebt dan krijg je er vaak nog mutton (geit) of kipcurry bij. Alles wordt aangevuld totdat je vol zit. Echt super lekker en als je het officieel wilt doen, dan eet je met je rechterhand (links is om je gat af te vegen na toiletgebruik ;-)) Toen we gingen eten, waren we met ons 2-en. We hebben direct aan de jongens gevraagd waarom dat was en toen bleek dat de gidsen altijd apart eten en zijn van de toeristen, behalve als het gewenst was van niet. We hebben toen meteen aangegeven dat ze gewoon met ons konden eten en dat we gewoon als 4 vrienden met elkaar om konden gaan. Niemand is beter of hoger dan de ander. We hebben die avond toen een dobbelspelletje (blufspel) gedaan met ons vieren, wat zo populair werd die 2 weken. We deden het bijna elke avond met de grootste lol en whiskey ;-) De volgende dag gingen we lopen. We konden die dag kiezen uit de 'moeilijke' route. Die ging een stuk omhoog en ook weer dalen of de 'makkelijke' route, die redelijk vlak was. We hebben om te starten maar begonnen met de laatste om in te komen. We hebben die dag 8 uur gelopen. De route was niet moeilijk, maar ik liep met een rugzak die veel zwaarder was dan 10 kilo en op mijn nikes waar ik na 2 uur al blaren mee had. Aan het einde van de dag zaten mijn voeten onder de blaren en stond ik daarom al op opgeven. Op zich kon ik die tas wel dragen, want daar had ik niet zo'n last van maar die voeten... Ashok had aangegeven dat ik blarenpleiseters moest gebruiken (maar ik ben allergisch voor pleisters) en dat ik ander schoeisel moest gebruiken. Hij was in het plaatsje op zoek gegaan naar.... JEZUSSLIPPERS! oh my god, mensen ik heb de hoge hakken verruild voor jezusslippers en met sokken! hahaha ik heb er een foto van gemaakt en miranda lag natuurlijk helemaal in een deuk. Dit was legendarisch... Maar de volgende dag ging het lopen een stuk beter. Ik had mijn rugzak verruild met die van Ashok (nog steeds een backpack, maar wat lichter) en dus de jezusslippers. Het ging direct een stuk beter. Natuurlijk deden maar blaren pijn, maar mijn voeten kregen meer lucht. Die dag ging perfect! Gemiddeld moesten we zo'n 6 a 7 uur lopen per dag. Zodra we wat hoger in de bergen kwamen werden de loopafstanden korter maar moesten we meer stijgen per dag. dat stijgen had ik totaal geen last van en ook niet de bepakking, ik had alleen die vervelende blaren. Na een paar dagen heeft Ashok dan ook met naald en draad de blaren doorgeprikt. Hij liet het draad er dan doorheen zitten om het blarenvocht er langzaam uit te laten lopen want dan zou het minder snel gaan ontsteken. Uiteindelijk zijn ook maar 2 blaren gaan ontsteken. Dat was trouwens wel pijnlijk. Maar hoe langer je doorloopt met blaren hoe minder je er last van gaat krijgen. Zo gaat dat ook met spierpijn. Na de eerste dag dacht ik dat ik het nooit vol zou houden, maar gek genoeg wen je eraan en naarmate de dagen verstrijken en je door de pijn heen loopt, voel je het uiteindelijk helemaal niet meer hahaha Onze dagen zagen er alsvolgt uit. We stonden rond een uur of 6.30 op en we zaten om 7.30 aan het ontbijt. Om 8.30 vertrokken we om 6 a 7 uur te lopen en later met meer hoogte zo rond de 5 uurtjes. Onderweg hadden zo rond 10.30 thee en om 13.00 lunch in een guesthouse of ergens in 1 of ander hutje op een vuurtje. Zo rond 16.00 kwamen we aan in ons guesthouse waar we een douche konden nemen. Meestal wel een lauwe douche, maar vaak ook echt koud of helemaal geen douche aanwezig. We hebben 2x een 'bucketdouche' gehad. Wat een emmer heet water betreft (na zeuren omdat we ons haar wilden wassen hihi) Gelukkig had Ashok goede contacten en hadden we daardoor een streepje voor op de andere toeristen ;-) Die niks kregen... Na de douche gingen we zo rond 19.00 eten (meestal dahlbat, maar in principe kun je tegenwoordig alles kiezen van de menukaart) en daarna dobbelen met whiskey aangelengd met heet water. Natuurlijk gingen we elke nacht vroeg naar bed (zo rond 21.00, want we moesten er weer vroeg uit!)

In Menang zouden we een dagje langer blijven om aan de hoogte te wennen. Anders zouden we misschien hoogteziekte krijgen. Iedereen kan hoogteziekte krijgen, daar is niets aan te doen. Het kan zelfs zo zijn dat je de ene keer wel last er van hebt en een andere keer helemaal niet. Zodra we Menang binnenkwamen, hadden we beiden geen last van hoogteziekte. Alle vier trouwens niet. Na het avondeten voelde ik me heel misselijk en mijn buik deed enorm zeer. Oh nee, dacht ik 'last van mijn spastische darm'. De volgende dag heb ik de hele dag op mijn bed gelegen, terwijl Miranda met Ashok en Kusel naar de top van het plaatsje ging en naar het meer in de vorm van een hart. Ze hebben veel foto's voor me gemaakt zoals je kunt zien. De volgende dag had ik als een ontbijt een pannenkoek gegeten (die ik de hele wandeling geproefd heb) en daarna zijn we gaan lopen. Het was een korte wandeling van 5 uur, aangezien we flink gingen stijgen. Die wandeling heb ik echt op mijn wil gedaan, want ik had ontzettende maagkrampen en heb onderweg 2x overgegeven. Toen we eindelijk aankwamen zo rond 13.00 ben ik direct mijn bed in gekropen. Vanaf dat moment werd ik eigenlijk alleen maar zieker. Ik had al een verkoudheid, waardoor ik slecht kan ademen maar door de kou daar (binnen net zo koud als buiten) droogde alles snel uit. Ik kon alleen maar overgeven en had vreselijke diaree. Ik sliep onder 3 dekens en met 2 heet water kruiken en ik was nog bevroren. Doordat de dekens zo zwaar waren, kon ik me niet bewegen. Zodra ik ook maar een slokje heet water binnenkreeg, moest ik direct overgeven of de andere kant. Ik schaamde me dood voor al die vervuiling, er waren geen faciliteiten om je te wassen en de toilet was een schietgat die vreselijk stonk. Het was vreselijk! Miranda en Ashok kwamen omstebeurt bij me kijken, maar mijn energie stroomde weg omdat ik niet at en niet dronk. Ik droogde ook nog uit. Miranda moest die nacht op me letten dat ik geen koorts kreeg en we hadden afgesproken dat we een dag langer daar zouden blijven zodat ik kon aansterken. Ashok wist niet wat het was en wilde een helicopter voor me bellen, omdat ik zo snel achteruit ging en echt niet zelf kon lopen. We zouden de volgende morgen beslissen. Ik was zonder koorts door de nacht heen gekomen (in ieder geval niet heftige koorts bedoel ik) maar ik droogde volledig uit en kon geen eten, drinken of de lucht ervan verdragen. Een helicopter kostte E 800 euro en later bleek E 1500 euro omdat ze het zo druk hadden. Ik wist niet of ik verzekerd was ervoor, had niet zoveel geld cash op zak en er was natuurlijk geen mogelijkheid op de berg om geld van mijn visa te trekken of internet om iets over te maken (wat zowiezo niet kan, want niemand... zelfs guesthouses en kleine bedrijfjes hebben geen rekening, alles gaat cash) Maar ik zou dan direct bij het ziekenhuis afgezet worden en had 3 dagen om te betalen. Miranda ging de volgende dag met Kusel verder lopen, aangezien ze zich dood verveelden en het was echt te koud om daar te blijven stil zitten. We splitsten dus op... Dat veroorzaakte natuurlijk tranen en schuldgevoel bij haar en mij... Ashok bleef mij verzorgen en zou met mij mee gaan met de heli. Miranda en Ashok waren vertrokken de volgende dag en toen bleek dat de heli niet kon komen, omdat er teveel spoedgevallen waren en te druk en gevaarlijk was vanwege de sneeuwstorm (ze vlogen alleen daarom op pokara wat ook weer duurder zou worden)... hahaha zal je altijd zien... Okay er was dus nog 1 optie. Aansterken in 1 dag en dan met een pony de berg op naar de pas (wat je normaal loopt in 2 dagen) en dan zelf naar beneden lopen voor 5 uur naar de plek waar miranda en kusel dan ook verbleven in het guesthouse. De pony rit zou 7 uur duren, ashok zou ernaast lopen en daarna nog samen 5 uur lopen naar beneden. Het kon niet anders... Dus ik moest aansterken en de knop omzetten in mijn hoofd om dat te doen. Ashok heeft me rijst zitten voeren per lepel met zout erop (om vocht vast te houden), ook slokjes warm water en thee. De dag voor vertrek heb ik ook nog toast gegeten. En toen vertrokken we om 7 uur 's ochtends. Ik had een lange onderbroek aan en 2 broeken, 2 paar sokken en mijn gympen, een hemdje, een skieshirt met lange mouwen een trainingsjack met capuchon en een jas met capuchon. Verder een sjaal, muts en handschoenen hahaha ik leek wel een michelinmannetje maarja ik moest natuurlijk ook uren stilzitten. Goed ipodje op, sjaal over de neus tegen de paardenstank, hersens op oneindig en gaan met die pony.... Toen we boven waren leek het wel -50 graden. het was werkelijk min 20 maar er was een storm die het zo koud maakte. De tocht naar beneden ging heel goed. En toen we aankwamen bij Miranda en Kusel was de vreugde groot. 's Avonds heb ik iedereen nog goed laten schrikken door na een te hete douche volledig in elkaar te zakken (bloedsuiker was veel te laag met al die inspanning). Ze hebben me chocola gevoerd, suiker en cola waardoor ik er weer bovenop kwam maar prompt weer maagkrampen en diaree had... Vanaf daar hoefden we in ieder geval niet meer te lopen en gingen we 2 dagen met jeep en bus. We hadden het gehaald en ik leefde nog! Uiteindelijk heb ik dus nog een pony avontuur er voor E 100,- extra bij gekregen... zo zie ik het maar... Achteraf gezien heb ik een heftige voedselvergifteging gehad. Er bleken meerdere mensen in Menang ziek geworden te zijn (allemaal zelfde symptomen). Ik ben achteraf gewoon heel blij dat ik het overleeft heb. De bergen waren fantastisch, prachtige vergezichten en super vriendelijke mensen. Ook hebben we vriendschappen opgedaan met Kusel en Ashok voor het leven. Na de trekking zijn we dan ook de resterende weken elke dag nog met hen als de vier musketiers opgetrokken. Maar wat we dan verder allemaal in Nepal hebben gedaan, dat vertel ik later. Ik heb bij deze trekking super veel foto's ook op het web gezet. Je moet er maar snel een beetje doorheen scrollen dan krijg je een impressie. Het mummiepoppetje ben ik ;-) hahaha