whahaha en blehhh

Zonnig, lui en gezellig... We zijn er, Goa! Het was ‘m even knijpen voor de trein, maar we konden mee en we hadden zelfs allebei nog een bedje te pakken ook. Met lakens, deken en kussen. Rijker konden we ons niet rekenen. Terwijl we zaten te wachten op de trein werd er wel omgeroepen: ‘boarding this train is dangerous for life... We wish you a happy journey!’ Maar wij lieten ons natuurlijk niet kisten (wel boxen...) en stapten vol goede moed in onze coupé. Daar hadden we leuk contact met een groep jongeren uit Australie en een paar heren uit Amerika. In de trein heb ik zowaar een opdracht kunnen uitwerken voor mijn jobcoach opleiding (ik werd met mijn laptop direct aangezien voor stock broker ;-) ) en een paar uurtjes kunnen tukken. Om een uurtje of 10 in de morgen kwamen we dan in Goa aan! Stoffig, kaal en geen sprankje strand te zien in de weide omtrek... We moesten ons nog 35 km opgepropt verplaatsen in een tuk tuk, maar het windje in de jaren en de zon in ons gezicht maakte ons zo blij als... gewoon lekker vrolijk!Goa is groot en we hadden ons op het backpacker/ hippie dorpje Arambol laten droppen. We hadden al snel een prima guesthouse gevonden (chilli’s) aan de poort van het strand. Ons guesthouse had lekker een warme douche en zelfs een wc die kon flushen! Even lekker relaxen... We liepen het strand op en ik zag een idyllisch fotomomentje: strand, bootje op het strand met een koe en haar kalf in de schaduw van de boot. Ik riep tegen Matthijs ‘oh, ik ga die koe even nemen!’ En de toon was gezet hahaha Na heerlijk gechilled te hebben bij een strandtentje besloten we een stukje te lopen en kwamen we allemaal plaatsen tegen waar yogalessen werden aangeboden. Ik vertelde aan Matthijs dat ik dat ook wel eens gedaan had: ‘je moet je in allerlei bochten wringen, het doet pijn en voor dat het eindigde viel ik in slaap’ Matthijs: ‘oh... net slechte sex’ Tsja... dat weet hij dan weer ;-)

Arambol is heerlijk lay back en we hebben hier een paar dagen slow gedaan. Zon (rond de 27 graden), thali (dal bhat) en de beste massage die ik ooit heb gehad van een tibetaanse masseur maken dit oord tot een waar paradijs. ’s Avonds lekker eten aan het strand en er was regelmatig mooi vuurwerk. Als we dan terugliepen naar chilli’s konden we ons hoofd niet afhouden van de prachtige sterrenhemel. Op de laatste dag zaten we lekker bij een strandtentje vanaf ’s ochtends en op een gegeven moment vroeg ik aan Matthijs hoe laat het was. Zijn antwoord: ‘oh... heb je een afspraak?’ hahaha dit schetst een beetje hoe lui de afgelopen dagen waren :-) Na een paar dagen wilde Matthijs wel een avondje stappen en zijn we verhuisd naar het plaatsje Baga. Baga en Calangute zijn 2 plaatsjes waar er wel gefeest wordt en daar hebben we gezellig een avondje doorgebracht in een cocktailbar; mensen kijken... In deze plaatsjes stikte het van de Indiase en Russische toeristen. Grappig om die 2 groepen naast elkaar te zien zwieren.

Vandaag waren we vroeg op pad. Eerst een busticket gekocht van Panaji naar Hampi, want we gaan vanavond dus met de nachtbus naar Hampi. Helaas was de trein vol en moeten we met de bus. Tot overmaat van ramp zijn er alleen nog nachtbussen (jammer, want de trip zelf schijnt prachtig te zijn en de nachtbussen zijn niet echt (lees: echt niet!) veilig). Maar eerst moesten we van Baga naar de hoofdstad van de provincie Goa zien te komen: Panaji. Dat werd met de lokale bus. Ik zal jullie 1x in detail (lekker beeldend) vertellen wat je dan meemaakt. Laat me maar weten of jullie daarna nog meer verhalen willen lezen ;-) Het vervoer gaat hier gescheiden (net als vele andere zaken b.v. zitplaatsen in een bibliotheek, samenkomen op een openbaar plein, etc.). Er waren bankjes voor ouderen, voor gehandicapten en voor vrouwen. Terwijl ik me af zat te vragen of dat nu juist een goed iets is of niet, bleek bij de overstap dat een vies oud mannetje blijkbaar ook op de vrouwen-zitplaats mag zitten. Boem, daar viel ik van mijn roze wolk der ‘bijzonderen’. ‘Ladies’ zijn ondergeschikt aan ‘seniorcitizens’. Net toen ik me wel gelukkig prees, bij het vollopen van de bus, dat ik een zitplaats had... Boem, landde ik weer op aarde... in india... in de local bus... onder de zweetoksel van een vrouwtje... naast een hele dikke staande dame, waar lange zwarte haren uit haar truitje gekringeld kwamen en haar rollen tegen mijn schouder duwden... tegen het vieze oude mannetje die systematisch eerst de harde zwarte stukken uit zijn neus zat te krabben, daarna de zwarte troep onder zijn nagels vandaan zat te peuteren en dit vervolgens aan ons bankje smeerde tussen ons in en als cherry on the cake betaalde hij het busmannetje met geld dat recht uit zijn onderbroek kwam, waar hij na lang graaien een briefje van 10 rupies vond... (in dat graaien was hij overigens bedreven, want de stof was al dun geworden!) Gelukkig was ik niet de enige die dit alles niet goed kon handelen, want het indiase schooljochie op het bankje naast me moest al snel kokhalsen, nog een keer kokken met geluid en wist nog net precies op tijd een grote straal (groen!) braaksel uit de bus te werpen; de straat op. Helaas heb ik de bestemming van de straal niet kunnen zien door de drukte in de bus. Toen we uitstapten bleek Matthijs zijn tas een beetje vochtig te zijn...

Nu, Panaji. Daar zit ik dan de uurtjes te vullen met schrijven en leren voor mijn studies, terwijl Matthijs de stad aan het verkennen is. Vanavond dus de nachtbus naar Hampi. Het stadje waar alcohol verboden is en alleen vegetarisch gegeten kan worden...