avonturen in Nicaragua

Tijd om Nicaragua binnen te vallen! We hadden een busrit van 8 uur voor de boeg met een corrupte grensovergang om te bedwingen, dus dat beloofde wat. Van te voren had José, de reisleider, al wat extra dollars ingezameld om de ‘grensbewakers’ om te kopen, zodat we zonder gezeur en vertraging de grens konden passeren. Helaas, maar waar.... zo werkt het dus ook hier en niet alleen maar in Cambodja. Ik was niet echt van plan om weer de grens over te rennen met alle risico’s van dien, dus dan maar die paar dollar betalen. En ja hoor, terwijl wij met zijn allen duty free aan het shoppen waren, deed José de ‘secret handshake’ en konden we snel de grens over... rijden (in plaats van rennen ;-)).

In Nicaragua gingen we ’s avonds ‘heerlijk’ eten. Neem 1 tip van mij aan: don’t do local food in Nicaragua! Ik had een soort cake van gestampte mais, gevuld met overkookte rijst en varkensvlees. Natuurlijk wel het lekkerste gedeelte van het varken: zeentjes, pees en stukjes bot; jammie! De rest van de groep had al niet veel beter eten, terwijl ze redelijk voor safe gingen met hamburgers en friet.

Nicaragua is swingend, op alle fronten. Of we nou over de lokale markt lopen waar uit elk kraampje krakende bassen komen uit half overleden luidsprekers of dat je met een boot het water op gaat om wildlife te spotten... de salsa en house beats komen je tegemoet. In de supermarkt, op straat, in de restaurants, waar dan ook... Heel sociaal op een volume zodat de ouderen van dagen ook mee kunnen genieten en iedereen beweegt zich al dansend voort. Echt een gezellig sfeertje! Het is geen islamitisch land en toch begint het door de luidsprekers op het plein voor het hotel al om 5.30... Nice ;-)

We zijn twee dagen in Nicaragua geweest. De eerste dag hebben we een boottocht gemaakt. We zaten op de houseboat met DJ Paul Elstak aan het roer. Na een half uurtje alle dieren die in de wijde omtrek zaten, weggejaagd te hebben, gingen we dan toch nog op zoek naar wildlife. Het resultaat waren apen, verschillende vogels waaronder een mooie papagaai, bomen en bloemen. De bootman ging zelfs een waterlelie speciaal voor me plukken, heel schattig. Na de boottocht zijn we samen lekker over de lokale markt heen gestruind. Hier was geen toerist te bekennen en hebben we even een echt stukje Nicaragua mee kunnen pikken. Dat sfeertje was super. Je merkt wel dat Nicaragua een armer land is dan Costa Rica. Straatkindjes bedelend op straat en straatvermaak tot laat, waarna de mensen zich op dezelfde plek oprollen om de volgende dag daar ook weer te ontwaken. Maar ik moet zeggen, ik heb nog geen echte schrijnende beelden gezien hier.

De tweede dag zijn we naar de Masaya vulkaan geweest. Deze vulkaan is actief en daardoor zagen we.... helaas niets... alleen maar mist/ rook. Dit was ook de reden waardoor we een half uur moesten wachten op van die bouwhelpjes om op te zetten (voor de kans op spuwend gesteente) en dat we maar max. 10 min. bij die vulkaan mochten rondlopen om niet te veel van die gassen op te nemen. Grappig dat er dan direct naast de krater een kraampje staat met 3 verkopers zonder helm en ‘verse ananas’; waarschijnlijk de hele dag ;-) Ook zijn we naar een weeshuis geweest voor meiden met de leeftijd tussen 5 en 18 jaar. De donaties gingen voor een gedeelte naar... de ouders!??! Snappen jullie het nog? In de middag kreeg het locale eten een revange op de markt: Baho Vilma. Casave met rundvlees, koolsalade en een zoete rode vrucht (waarschijnlijk drakenfruit); ik moet eerlijk zeggen, heerlijk! In de middag zijn we naar laguna de Apoyo geweest waar we konden windsurfen ( het waaide zo hard dat ik gewoon niet meer normaal kon staan). Wat een prachtig uitzicht op dat meer! ’s Avonds zijn we gaan dansen in een kroeg. Jullie raden het al.... Salsa! Ja, schudden met die heupen en hopen dat de stroom niet uitvalt, want dan zit je in het donker net als de avond daarvoor ;-)

Terug Costa Rica in, ging minder gemakkelijk als er uit. Die mensen zijn niet gek en leren van eerdere ervaringen dus de ‘secret handshake’ werkte toch minder gelikt dan daarvoor. Onze Benjamin, Ralph (bijna 16! jaar), werd geweigerd om het land in te komen en daardoor mocht de hele groep niet verder. Tsja, waar is de reisleider als je hem nodig hebt? Na een uur; alle buspapieren doorgespit en wachten achter een hek alsof we een nieuw soort ontdekte aapjes waren, mochten we dan toch door... Yes! Costa Rica... again met regen, kou en....