De reis begint...

Een nieuw avontuur, de afslag west... Dit keer goed voorbereid en met een plan... Een andere taal, andere cultuur en ander geloof dan in oost. Eerlijk gezegd, dit keer wel wat spannender dan anders, maar met een bekende factor.... Miranda! De vlucht was zowaar eens soepeltjes verlopen. Eerst een paar films verslonden in het vliegtuig, overgestapt in Panama en na 15 uur dan eindelijk aangekomen in Bogota waar Miranda ook net een half uur eerder aangekomen was. Beiden zouden we opgehaald worden door Diana Gaitan. Diana hebben we 3 jaar geleden ontmoet tijdens het reizen in Thailand en zij wilde nu haar huis en tijd aan ons beschikbaar stellen. Geweldig! Uiteraard moest er wel iets mis gaan, dus bij de paspoort controle en visa uitgifte werd ik vastgehouden en door de douane aan de politie overgeheveld, aangezien ik niet kon vertellen naar welk adres ik zou gaan in Colombia. Helaas had ik geen telefoonnummer van Diana en deed ook mijn telefoon het niet in zowel Panama eerder en nu ook in Colombia. Bij de politie kreeg ik de eerste stroom Spaans over me heen en wist ik trots te vertellen: 'Hablo un poquito espanol. Yo no se el adress de amiga en Bogota, pero esta aqui en el airoporte. No tengo numero de telefono de amiga... Y ahora?' (Ik spreek een beetje Spaans. Ik weet het adres van mijn vriendin in Bogota niet, maar ze is hier op het vliegveld. Ik heb haar telefoonnummer niet... En nu?) vervolgens kreeg ik een woordenvloed Spaans over me heen en kon ik alleen heel verdwaast kijken, waarna ik naar een stoel werd verwezen met 'sienta' (zit!). Lang leve wifi! Gelukkig kon ik Diana een berichtje sturen over Facebook en even later had ik haar adres en was mijn weg vrij naar de koffer band waar... mijn backpack uiteraard nergens te bekennen was... Door het glas kon ik wel zwaaien naar Miranda en Diana, maar moest nog even aangifte doen bij de verloren bagage balie. Even later kwam er een airport mannetje met een trollie aan waar 3 bagage stukken op lagen en joepie!! mijn backpack! Voor mijn doen dus een redelijke overtocht van Nederland naar Colombia. De reis is begonnen...

Diana stond gereed met haar beste vriendin Nathalie en haar vriendje Isaac. Het was heerlijk om Miranda even te knuffelen. Vervolgens gingen we direct naar de supermarkt om avondeten te kopen en gezellig met elkaar te eten. Toch gek om 2 keer met iemand een diner in Thailand gehad te hebben en vervolgens opeens 3 jaar later samen een Colombiaanse supermarkt te doorkruisen op zoek naar avondeten (lasagna, sushi, sandwiches en platano chips) en cereal met melk uit een zak voor het ontbijt... Uhm... Droom ik dit nou? Even later na een dolle rit van een half uur denderend door de straten van Bogota standje racewagen, waar de regel is 'deuren op slot, gas erop en afsnijden of je wordt afgesneden', alle kuilen en zwervers op de straat swingend ontwijkend op het ritme van de salsa muziek volume 'iedereen-mag-mee genieten', kwamen we aan bij het appartement van Diana. Daar ontmoeten we ook de broer van Diana: Jairo. We zijn ontvangen als prinsessen. Een slaapkamer voor ons alleen en een programma voor de komende dagen met gids (Diana of Jairo). Mi casa es tu casa (mijn huis is jouw huis). Gelukkig had ik wat Hollands gebracht in het Colombiaanse plaatje door stroopwafels en drop mee te nemen, om te bedanken voor deze enorme gastvrijheid. Het voelde meteen ook als 'welkom'.

De volgende ochtend stond het ontbijt klaar. Huevos (eieren) arepa (soort maïs pita) banana, bonvelo (broodje met kaas van binnen) met warme chocolate en voor Miranda de cereal. Gezellig ontbeten met Nathalie, Jairo en Diana. Van te voren hadden we een plan gemaakt voor de reis en dus ook de dagen in Bogota. Voordat we vertrokken voor ons dagprogramma had Miranda de vraag van de eeuw... 'Ehm Diana.... Do they break in here a lot? Because then i don't leave my i-pad here' whahaha het is haar huis... 'Ehm... Yes... daily...' ;-) Vervolgens weer een dollemans rit naar de botanische tuinen in Bogota. Echt dat verkeer is verschrikkelijk. Het wegen-netwerk is net een mierennest, waarin het overleven is. De toeter is je beste vriend en je geeft gewoon gas. Voetgangers tellen niet mee in het verkeer. Je kunt maar beter rennen, ook als je even geen verkeer ziet... Bussen rijden en stoppen waar en wanneer ze zelf willen. Door de gaten in de weg swingen de auto's heen en weer; absoluut geen rekening houdend met eventuele strepen of andere weggebruikers op de weg. Ach, een gratis ritje in de achtbaan moet je maar denken. Ik ben en blijf een Hollander ;-)

De botanische tuinen waren fantastisch. Heerlijk om weer even in de natuur te zijn en dan nog wel in zo een grote stad waar bijna 8 miljoen mensen wonen. Prachtige bloemen, bomen en een park waar we rustig in rond hebben gewandeld. De Cattleya is de nationale bloem van Colombia en ziet eruit als een prachtige orchidee. Daarna hebben we Isaac opgehaald en Jairo met zijn vriendin Sandra en zijn we gaan lunchen in la Candelaria. Dit is een leuke coloniale wijk in Bogota waar je nog de oude stijl architectuur ziet van 300 jaar oude huizen. De straten zijn ook authentiek en behoorlijk avontuurlijk met gaten, obstakels, gladde stenen, hobbels en beesten. Uiteraard ben ik bij de eerste stappen al volledig met een prachtslide onderuit gegaan midden op straat! De lunch was heerlijk (vegetarische crêpe) met een speciaal vers sapje van de vrucht guanabana (smaakt een beetje naar perensap), wat ik geserveerd kreeg in een potje compleet met deksel. Typisch haha 's Avonds zijn we even over Plaza de Bolivar gelopen, welke omringd is door de Catedral Primada, Lievano Palacio, het congres en Palacio de Justicia. Het straatleven is energiek; de mensen worden entertained door verhalen vertellers, muzikanten, levende standbeelden en lokale marktjes.

Uiteraard volledig gebroken, maar geleid door energieke Colombianen die van eten en dansen houden, zijn we naar het wereldberoemde restaurant 'Carne de Res' geweest. Nu, dit moet je echt even googlen... Wat een belevenis is dat zeg. Het lijkt wel de Efteling, Fantasialand en Eurodisney in 1.... Zoals de lonely planet het omschrijft: 'if it's not the most insane night you have ever had, you've done too many drugs'. Het is een restaurant waar een autoweg dwars doorheen gaat, waar kleurrijke koeien je buiten opwachten, waar je ontvangen wordt met een tequila shot van een sombrero mannetje, waar je zoveel prullaria om je heen ziet hangen/ staan/ liggen dat je er duizelig van wordt, waar het menu uit 62 pagina's bestaat en obers en mensen om je heen dansen/rennen en zitten, waar je verschillende soorten keiharde muziek hoort van alle kanten, waar optredens van zang en dans (b.v. een heel hoempapa orkest) door elkaar heen lopen en hotdog en BBQ tentjes in het restaurant staan, waar een kampvuur is en mensen uit volle borst meezingen en dansen op het ritme van de salsa en vooral... waar je heerlijk kunt eten en kan genieten van de gekte van de mens... Een andere quote uit de lonely planet: 'it's like eating dinner in a washing machine'. Heerlijk gedineerd, heerlijk gedanst en vooral mijn ogen uitgekeken totdat ik er duizelig van werd. Het is uiteraard alleen hier dat je samen met Miranda uitgezocht kan worden door een oudere vrouw als 'huwelijks potential' voor haar lieflijke zonen en vervolgens de hele zaal aan je arm doorgetrokken kan worden om voorgesteld te worden aan DE zonen, die vervolgens naar je kijken van 'nee mam, alweer?!...' Uhm... awkward momentje... En het is ook alleen hier dat ik kan uitproberen of salsa voor me weggelegd is.... volgen is toch echt niet mijn ding... ;-) , ik dans wel solo haha Volledig overprikkeld, maar voldaan zijn we met pijnlijke voetjes van het dansen in de laatste achtbaan (de autorit) terug naar huis gegaan. De wekker weer op 8 uur, want genoeg things to do in Bogota....

Note: Er zijn 2 restaurants Carne de Res en wij zijn in het restaurant buiten de stad geweest richting het noorden. Deze is de originele en de beste van de twee.