Bogota in alle opzichten

Lieve allemaal, allereerst bedankt voor alle leuke reacties. Fijn om respons terug te krijgen in al de reacties!

Bogota is de hoofdstad van Colombia en is een vibrerende stad. Er wonen 7.4 miljoen mensen en ligt op 2625m hoogte. Het weer is gelijk aan Nederland; totaal niet te voorspellen, over het algemeen regenachtig en zo rond de 14 graden. Ik voelde me uiteraard als een kikker in het water ;-) Het was dus maar goed dat ik mijn jas meegenomen had, welke ik dan ook overwegend aan had zowel binnen als buiten... You know me, mevrouw koukleum. 80% van de populatie is straatarm, 18% middenklasse (niet te vergelijken met onze middenklasse) en 2% rijk, zoals wij... Dat besef was even slikken. Met name door de FARC (en dreigingen van andere kleine bewegingen) zijn de steden volgestroomd met de mensen van het platteland. De FARC heeft veel land ingepikt, waardoor de mensen niets meer hadden en er geen andere optie was dan naar de steden te trekken voor een inkomen. Dat inkomen wordt met name geïnd door op straat te leven, criminaliteit, prostitutie en kleine straathandeltjes. Als je je verzet tegen de 'landdonatie' moet je dat bekopen met de dood van jezelf en het volledige gezin. Het is eigenlijk zeer triest dat door zulk onrecht stromen benadeelde mensen de stad letterlijk onveilig maken door te rollen in armoede, drugs, criminaliteit en prostitutie. Het is een sneeuwbal-effect in negatieve zin. Er zijn prachtige stukjes Bogota, zoals b.v. uitgestrekte parken, waar geen hond komt vanwege de kans op klaarlichte dag overvallen te worden. Politie vindt je letterlijk op iedere straathoek, maar de vraag is hoe veilig je daarbij bent. Ondanks alles dalen de cijfers van moord, dus enig effect heeft het wel. Ook worden mensen inventief; zo trek je b.v. een hesje aan met parkeerwachter en 'verhuur' je openbare parkeerplekken langs de straatkant onder het mom van 'we bewaken je auto'. Een soort menselijke parkeermeter voor vrije plekken op straat waar je juist geen parkeergeld hoeft te betalen aan de overheid... Elke Colombiaanse rijke of middenstander doet er maar aan mee, bedankt vriendelijk met een paar muntjes die amper wat waard zijn. Wij krijgen de dreiging mee doordat Diana en Jairo ons geen moment alleen laten; ze begeleiden ons bij iedere stap en maken ons attent op niet bellen in het openbaar, geld te verspreiden over je lijf en zakken, niet te kijken of aandacht te besteden aan de zwervers en verslaafden op straat, de auto op slot te doen zodra we ingestapt zijn (zwervers gaan midden op straat staan voor je auto en proberen je spullen te verkopen of binnen te komen), als ze niet meegingen een taxi te bestellen i.p.v. van straat te plukken en dan alsnog een code mee te geven welke we moeten verifiëren voordat we instappen, niet te veel op te vallen door sieraden e.d. en vooral altijd bij het oversteken te rennen (aangezien het verkeer idioot gevaarlijk is). Aangezien Diana en Jairo niet bekend zijn in de sloppenwijken, zijn we niet in dat gedeelte (bijna de hele stad) geweest, aangezien daar bendes overheersen. Voor die bendes geldt de simpele regel, wat de boer niet kent dat lust ie niet (waarbij je net zo bij het vuilnis gezet kan worden). Dus we hebben het bij het toeristische centrum gehouden; waar overigens genoeg te doen en te zien was. Toch voelde ik me niet bedreigd of ongemakkelijk in de stad.

We zijn in het goudmuseum geweest, waar we een enorme collectie goud hebben gezien. Goud werd gebruikt door de indigenous people, the pre-hispanic culturen. Er zijn 55.000 stukken goud, een indrukwekkende collectie die bestond uit kleding, beeldjes, sieraden, wapens, gebruiksvoorwerpen, etc. Ook veel zilver en brons ligt uitgestald in de vitrines. Na het goudmuseum hebben we een warme hond (perro caliente/ hot dog) gegeten en een geroosterde maïskolf van de straatverkoop en zijn we via het Plaza de Bolivar gelopen naar de Catedral Primada. Prachtig, over het algemeen simpel (voor katholieke begrippen) ingerichte kerk. Daarna gingen we op weg naar het museo Botero, maar onderweg werden we onder de voet gelopen door een korps optocht van de landmacht en nog meer soorten defensie. Een hele parade kwam er voorbij en zelfs in die mars werden er danspassen gedaan. Een soort tapdansen compleet met geweer en pak. Helaas hebben we hierdoor het museum en Cerro de Monserrate, de berg Monserrate waarop een kerkje staat en vanwaar je een prachtig uitzicht schijnt te hebben over de stad, gemist. Dit doen we dus de laatste dag als we terug zijn in Bogota. In plaats hiervan hebben we een heerlijke soep, Ajiaco, gegeten (lokaal gerecht: dikke soep gemaakt van aardappel met kip, avocado, maïskolf en een local herb genaamd guasca). Pap, het is inderdaad echt aan te raden! En uiteraard een verse jugo van mango erbij (vruchtensap), hmmmmm. Die shakes zijn echt zo lekker, waarom hebben wij dat toch niet in NL?

Zipaquira is een belevenis op zich. Dubbel, aangezien het ook het dorpje is waar Diana en Jairo zijn opgegroeid en waar hun ouders nog steeds wonen. In Zipaquira is een zoutmijn, waarin ze een Catedral hebben gebouwd. Eerst moesten we op zoek naar een pin-automaat om geld te innen. Tsja... Dit is geen Nederland... We zijn in Bogota ongeveer 7 automaten afgegaan, onderweg naar Zipaquira ook nog en in Zipaquira zelf ook een aantal. Helaas met als resultaat: geen geld, maar ook geen bonnetje dat het mislukt was ofzo. Nou heb ik natuurlijk in Nepal al eens meegemaakt dat er geld was afgeschreven zonder dat het uit de automaat kwam, dus je kan je voorstellen dat het me even benauwde als je aan het einde van de dag zo'n 12 automaten afgegaan bent, je een halve dag eraan hebt besteed, geen geld hebt en hopende bent dat je rekening niet toch leeg is... Maar gelukkig deed de laatste automaat het wel en is mijn rekening nog steeds levensvatbaar ;-) Nu, Zipaquira... Zipaquira ligt 50 km ten noorden van Bogota (waar je dik een uur over doet met de auto). Het is een schattig oud dorpje, waar een enorme zoutmijn gevestigd is. Bij aankomst wapperden er 4 vlaggen. Mij werd verteld dat dit de vlag van Colombia is, de vlag van de provincie en de vlag van Zipaquira. De vierde vlag was van de zoutmijn, maar die is niet officieel. Overal zie je dus 3 vlaggen hangen in plaats van 1. Onder de grond (190 meter) is in die zoutmijn een enorme Catedral gebouwd in de jaren '90. Het is een kitscherige vertoning met allerlei neonlichten in alle kleuren, waarbij je door de ondergrondse gangen loopt en links en rechts uitgehouwen kruizen ziet en bidbankjes. Maar ik moet eerlijk zeggen, het had zeker wat. In de mijn wordt 2 lagen onder de Catedral nog steeds zout gewonnen en zijn de mensen dus nog steeds aan het werk. Het dorpje zelf is ook leuk om te zien. Het plein is gezellig met terrasjes en een prachtig verlichte kerk 's avonds. Het is hier waar we het drankje Aromatica hebben ontdekt doordat Jairo ons daarop trakteerde. Heet water met theezakje en verse vruchten. Dus wij hadden b.v. Rode vruchten, dus theezakje rode vruchten met echte bramen, bessen, appel en rozijnen in ons hete water. Nou, lekker bijzonder denken jullie... Ik zou zeggen probeer het eens! OMG hmmmmmm ;-) On top of that hebben we de kookkunsten van de moeder van Diana en Jairo mogen bewonderen. We waren bij hun ouders uitgenodigd voor het eten. Tsja, dat gaat dus totaal anders dan in NL... Je bent direct onderdeel van de familie! Ik stak lekker Hollands koude kikker mijn hand uit als begroeting, maar werd direct verzwolgen door een innige omhelzing compleet met kus en al door zowel vaders als moeders. Vervolgens werd de tafel gedekt, verse aardbeien, brood, lasagne met kip en groenten, patacones (gebakken platte banaan) en zelfgemaakte kokosmakronen van de buurvrouw als toetje. Dit was een late lunch, we kregen voor de avondsnack ook nog Arepa's mee gevuld met een omelet met allemaal lekkere groenten er doorheen. Arepa's zijn een soort pita broodjes van corn gemaakt, die je gevuld kan krijgen met van alles zoals vlees, omelet of kaas... Ja, echt het buikje komt niets te kort haha. We zijn in Bogota als prinsesjes behandeld, Muchas gracias Diana, Jairo en alle anderen (vrienden en familie van hen)! Na Bogota was het tijd voor.... een kristallen ervaring in FARC gebied...