Caño Cristales

Dank dat jullie allemaal zo met me 'meereizen' en reacties schrijven. Ik hoor ook graag van jullie hoe het met jullie gaat!

Midden in de nacht in de auto voor een autorit van 2 uurtjes (uiteindelijk uiteraard meer dan 3). Jairo bracht ons naar Villavicencio, vanwaar we met een mini-vliegtuigje zouden vliegen naar Sierra de la Macarena national park om de rivier van de 5 kleuren te zien: Caño Cristales. Het geheim van deze kristallen rivier is dat in een aantal maanden van het jaar (juli t/m november) je verschillende kleuren kunt zien in het water door bepaalde algen die de plant Macarenia Clavigera produceert. Dit in combinatie met de zon en hoe hoog het water staat, maakt dat de rivier uit verschillende kleuren bestaat. Aangezien het water kristalhelder is, fluctueren de kleuren in de zon. Één klein detail... Het is een uiterst gevaarlijk gebied, waar de FARC actief is. Het gebied was gesloten voor toerisme tot 2009. Vanaf dat moment kon je wel over het gebied heen vliegen met een vliegtuigje voor de vergezichten en pas sinds 2 jaar is het gebied ook open voor toerisme op het grond gebied. Het gebied wordt gecontroleerd door het leger en de FARC is tot op heden ook nog duidelijk actief. Het dorpje Macarena wordt gedomineerd door beide partijen en je merkt aan de gespannen sfeer dat de mensen een moeilijke tijd doorgaan. Een ieder heeft wel iemand verloren. We hebben gesproken met een Colombiaanse vrouw die vertelde dat ze haar zwager verloren heeft aan de FARC. Hij was op het land aan het werk en werd ontvoerd voor losgeld. Aangezien het bedrijf waarvoor hij werkte vertraging had met betalen, heeft de FARC hem vermoord. De FARC had in het begin een goede visie om voor het volk op te komen. Langzamerhand door de tijd heen, maakten ze geld door cocaïne handel. Hierdoor werd de beweging rijker en veranderde de visie. Deze werd meer gericht op geld en macht en gingen ze mensen ontvoeren. Rijke Colombianen en toeristen werden vanaf dat moment ontvoerd voor losgeld. Als mensen niet van nut blijken (b.v. per ongeluk een arm iemand ontvoerd) of familie/ bedrijven niet of te laat betaalden, dan worden ze vermoord. Het leger heeft het gebied nu onder controle, maar deze zijn ook niet vriendelijk tegen de mensen en gebruiken ook vaak geweld en macht tegen het volk. Hierdoor leven de mensen tussen twee vuren, gecontroleerd en gedomineerd; tot op heden.

Wij wilden graag de magie aanschouwen, maar dit kon alleen met een georganiseerde trip van 3 dagen. Op eigen houtje is geen optie, want dan eindig je waarschijnlijk tussen 6 plankjes. De trip werd een groot avontuur. We zouden eerst met een klein vliegtuigje (6 personen, incl. piloot) ongeveer een uur vliegen, daarna verblijven in een klein en afgezonderd dorpje waar we een Spaans sprekende gids zouden krijgen (toerisme is nog bij lange na niet zo ontwikkeld in Colombia dat je Engels sprekende gidsen kunt krijgen en al helemaal niet daar). We wisten verder ook niet goed wat we konden verwachten qua hiken, faciliteiten, etc. Dus maar op de gok de rugzak ingepakt.

Aangekomen in Villavicencio werd ons gevraagd om waardevolle spullen uit de rugzak te halen en vervolgens gingen we samen met een Colombiaanse familie van 3 personen het vliegveldje op om in te stappen. Ik mocht in de staart. Jeetje, alleen dat vliegtuigje was al een ervaring op zich. Bij het opstijgen een hoop herrie, hortend en stotend, wiegend van links naar rechts gingen we waggelend de lucht in. Ohhh wat was dat uitzicht gaaf! Ik kon tegelijk de staart, het wieltje en de vleugel zien. Het gaf een gevoel van vrijheid als een vogel, maar ook weer afhankelijkheid van de piloot. Met mijn neus tegen het raam geplet naast een super vriendelijke Colombiaanse, heb ik genoten van vergezichten over jungle, bergen en graslanden. Prachtig! De vlucht verliep soepel zonder luchtzakken, slecht weer of achtbaan-effecten. De landing ging al net zo smoothly, na een paar naschokjes en bonkjes stonden we stil, parkeerden we achteruit in op het vliegveldje en werd onze bagage opgehaald door een paard met wagen. Wij moesten naar het wachthuisje om ons in te schrijven bij de legermannen. Dit was de eerste kennismaking met de strenge controle van het gebied. Onze paspoortgegevens werden opgenomen en hoe lang we van plan waren om in het gebied te blijven. Dit werd vervolgens elke dag herhaald en werden we verzocht om voor 5 uur het gebied van Caño Cristales uit te zijn, aangezien na vijven de zone vrij om te schieten wordt bevonden voor het leger. Vervolgens stond onze guitige gids, Walther, al klaar om ons naar het hotel te brengen. Zodra we geland waren, had ik al geen bereik meer met mijn telefoon. Afgezonderd van de buitenwereld... Zo lopend door het dorpje, zagen we overal legermannen in vol ornaat; compleet met enorme geweren. Het dorpje is klein en simpel ingedeeld (zelfs voor mij met een richtingsgevoel van het achtereind van een varken...); met een centraal veldje waar de cafés en eetgelegenheden omheen lagen en waar het voetbalveld naast lag. Om het veldje lagen vierkante woonblokken met rechte straten. Op een paar blokken lopen, lag ons 'hotel'. Een prima homestay, waar we een schone en ruime kamer kregen met douche. Kostbare spulletjes verborgen we op de plafondbalken, naar de quote van miranda: 'deze kleine mensen kijken toch niet zo hoog'; ehm dus.... ;-)

We moesten meteen onze spulletjes pakken, aangezien we de eerste dag direct al naar de rivier zouden gaan. Nu had ik niet het idee dat het een schokkende tocht zou worden dus ging ik met mijn rode jurkje, Noosa riem, handtasje en slippertjes de deur uit om naar de rivier te gaan. Walther kwam ons ophalen compleet in rimboe outfit met bergschoenen, afgrijselijke afrits-broek, hoedje, dik touw om zijn schouders geknoopt, snel drogende lange mouwen en mega rugzak. Oeps, dat stak wel even af... Hij keek me aan met een guitig lachje en vroeg of we wel schoenen voor in het water hadden. Ehm... IN het water? Ja, we zouden met name door het water moeten lopen over puntige rotsen e.d. Ehm, Tsja... Hoe leg je uit in het spaans dat je zo super gevoelig bent voor blaren, dat je gewoon niet op schoenen kan lopen? Dat je zelfs de Annapurna op je slippertjes hebt gedaan, dus dat het vast nu ook wel goed zou gaan (hoezo eigenwijs?!) Niet dus... En dus het hele dorp af, op zoek naar waterschoenen. Nog geen 3 stappen de deur uit, flep ik met mijn slippertjes in de blubber en sproei ik mijn rode jurkje vol met bruine modderspetters. 3 blokken verder schuren mijn slippers van het zand met water op mijn voeten, zitten de blubber spetters tot aan mijn nek en hebben de plaatselijke hang-mannetjes al geschreeuwd naar onze gids wat hij nu weer voor 'koetjes' heeft gevangen en waar we vandaan komen. Nee, in Nederland ben je een kippetje, hier een baca (koe). Het komt allemaal neer op een schaamteloze kreet voor lekker vleessie... Misschien toch maar even omkleden?! Uiteindelijk redelijk overtuigd voor de waterschoenen, hebben Miranda en ik beiden een prachtig paar stinkende plastic knalblauwe nep crocs buit gemaakt, die als origineel merk ook al zo lelijk zijn haha en toch nog even snel een jungle outfit aangetrokken (nou ja... Legergroen jurkje, lange legging met rugzak in plaats van handtasje en toch mijn slippers met de waterschoenen als back-up in de rugzak). Vamos!

Het gebied is opgedeeld in verschillende wandelroutes langs stukken van de rivier. De eerste dag hebben we een route gedaan met verschillende zwemplekken en een grote waterval. De tweede dag een lange route, met ook weer verschillende zwemmogelijkheden. De derde dag zijn we naar een klein smaller stukje van de rivier gegaan, waar je meer kon chillen alsof je in een kleurenbadkuip zit. Het natuurgebied is echt super mooi. We hebben met name 3 kleuren gezien; rood, geel en groen. Prachtig! Af en toe een crossing door de rivier, waarbij de waterschoenen wel handig waren. De rest kon gewoon op de flipflops. De eerste dag ben ik het water niet in geweest, aangezien ik mijn bikini niet bij me had. Walther en Miranda zijn wel het water in geweest (beiden gewoon met al hun kleren aan, inclusief bergschoenen!) en zelfs achter een waterval door gelopen. Ze kwamen midden in de waterval er weer uit, compleet zeiknat met kleren en al! Geweldige ervaring voor Miranda! De tweede dag ben ik het water wel in geweest en zelfs naar de voet van een waterval gezwommen en daar in de kletter gaan staan. Net een massagestraal op je rug! De waterval was zo krachtig dat het bijna een awkward vertoning werd met mijn broekje op half zeven en topje halverwege mijn buik, maar we hebben het nog netjes kunnen houden. Alleen de duik van de waterval in het meer, heb ik in mijn blote kont gemaakt doordat mijn broekje de waterval meeschepte haha Het eten was ook verrukkelijk, rijst met rozijnen, platano en kip of vis verpakt in een bananenblad met verse jugo (sap). 's Avonds en 's ochtends konden we eten in het plaatselijke buurt restaurantje, waar je gewoon kreeg wat de pot schafte. Ik heb daar een keer 's ochtends een vissoep gehad met de resten van de vis van de vorige avond. Nou vraag ik jullie... Zou je nog trek hebben als je in je soep roert en er een stuk vet vel, een vissenoog, stuk kraakbaan en een kop boven komt drijven? Onze gids heeft het trouwens allemaal met smaak binnen record tijd naar binnen gewerkt, dus de vraag of het er in zat om op te eten of alleen voor de smaak om te trekken; was ook direct beantwoord... Of een lekkere salade met stukjes vet van één of ander beest erdoorheen geroerd. Iiieeeee...

Onze gids was een local guide, Walther, 25 jaar oud en goed. We hebben het heel gezellig met hem gehad. Zijn Engels was nog slechter dan ons Spaans, maar dat hebben we positief benut door hem Engels te leren en hij Spaans aan ons. Hij nam telkens zijn opschrijfboekje mee om de woorden op te schrijven voor zichzelf in het Engels. Hij zorgde goed voor ons en wist veel te vertellen over de natuur. Zo vertelde hij dat er bomen (vellozia) groeien die vuur en water kunnen overleven. Die soort bomen groeien alleen hier en hebben een soort vezel ter bescherming. We hebben hem COP 50.000 gegeven als fooi, zo'n € 20,- Toen we de deur van onze kamer sloten hoorden we een enorme vreugdefeest, wiiieeeeehhhiiieeeeewwwww! Haha Hij was dus blij met de fooi. Later toen we vroegen wat een gemiddeld maandsalaris is in het dorp, vertelde hij tussen de COP 15.000 en COP 45.000. Vanaf dat moment begrepen we de vreugdekreet ook. Nou ja, hij verdiende het. We hebben daarna nog met enorme moeite en pijn in ons hart onze prachtige blauwe nep crocs achtergelaten... NOT! Met deze daad hebben we weer 2 paar schoenloze voetjes aan stappertjes in de wereld geholpen ;-) Moe, knalrood verbrand (met blaren op schouders, hals en nek), maar met een geweldige ervaring rijker zijn we toen weer uit Macarena weggevlogen. Deze keer verliep de vlucht met het avontuur wat we op de heenweg niet hadden... Compleet zonder zicht, hevige regenbuien en zwierend van boven naar beneden en van links naar rechts, zijn we uiteindelijk na een hortende en stotende landing weer aangekomen in Villavicencio om vervolgens met de taxi en bus weer naar Bogota te gaan. Miranda heeft de meest speciale onderhandeling van de eeuw gehad met een taxi chauffeur: 'ehm... Perdona... Quanto es un taxi a terminal para ir a Bogota?' (Pardon, hoeveel is een taxi naar het centraal station om naar Bogota te gaan?) Taxi chauffeur mompelde iets wat niet te verstaan was (maar waarvan ik dacht dat het wel COP 15000 zou zijn, aangezien de vorige taxi mannetjes dat ook allemaal hadden gezegd, maar wat we niet wilden betalen). Miranda zegt streng en stellig op het gemompel: ' no, COP 12000!' En vervolgens zegt de taxi jongen net zo stellig en duidelijk:'no, COP 10000!' Haha nou vraag ik je... Zodra we in taxi zaten reed hij bijna de berm in toen hij enthousiast tegen ons ging praten om antwoord te geven op de vraag hoe lang het ging duren voor we zouden aankomen. Ben benieuwd hoe hij aan dit baantje gekomen is... Ergens halverwege langs de kant van de weg werden we overgegooid naar een soort grote minibus, welke ons verder naar Bogota zou brengen. De terminal hebben we nooit gezien... Haha soms moet je maar go with the flow. De minibus bleek een mega home cinema installatie te hebben met vreselijke flauwe mannenhumor films zoals Hangover part 30 ofzo en volume op standje ik-ben-doof-en-zelfs-nog-hoor-ik-een-fluit-in-mijn-oor... Maar gelukkig kon ik die nacht bijkomen in een klein vliegtuigje op naar Cartagena met allemaal Colombianen die nog nooit hadden gevlogen en óf doodsbang waren óf door het vliegtuig renden om niets te missen van al de uitzichten aan alle kanten... Van de kou van Bogota, naar de humiditeit van Cartagena!