Delhi

Incredible India... I arrived! Delhi... Met haar +/- 13 miljoen inwoners, waar voornamelijk Hindi en Engels gesproken wordt en wat een gebied betreft van ongeveer 1500 km2... Ik was voorbereid om een vreselijke stad binnen te gaan, waar ik alleen maar extremen zou tegen komen. Vreselijk hectisch verkeer, herrie en chaos, enorme armoede, viezigheid, criminaliteit, drukte en afzetterij. Voorbereid op schrijnende beelden en een onveilig angstig gevoel... Nu, na 4 dagen... Wat een heerlijke stad! Ik voel me er veilig met vriendelijke mensen, lekker eten, mooie bezienswaardigheden en gezellige bedrijvigheid, overzichtelijkheid (zelfs ik vind hier de weg, met mijn richtingsgevoel van een goudvis, door de vele engelse bordjes, duidelijk metro-netwerk en behulpzame mensen) en veel groen. Ja, natuurlijk is de rest er ook, waar ik me op voorbereid had. Maar niet extremer of compleet verschillend dan ergens anders in Azie... Same, same but little different then usual. Gekkigheid en chaos als anders met een kleine twist. Dat maakt Delhi dus net even bijzonder... Bijvoorbeeld dat een weg zodanig geblokkeerd was dat ik door een lege tuktuk moest stappen om aan de andere kant van de weg te komen (als je hier gaat staan wachten dan kom je nooit aan de overkant :-)) en terug wijdbeens over het frame van een rikshawdriver... Of het feit dat spookrijden hier compleet normaal is, zelfs als de linker en rechter baan volledig gescheiden zijn van elkaar door een berm en stoep met meerdere banen per richting. Just squeeze in... Afval hoort hier gewoon op straat, maar kijk uit voor politie om je sigaret te roken/ doven, want anders krijg je het letterlijk aan de stok met ze. De gebruikelijke armoede, met kindjes die erop uit gestuurd worden om te bedelen en stompjes van ledematen die rondzwaaien (neem me niet kwalijk voor de schijn van disrespect. Helaas, kan ik tegenwoordig het verschil van armoede en toneel enigzins uit elkaar houden...) De twist is dat we door de Hindi taal-kennis van Mehthab nu meer contact hebben met deze mensen en een kijkje krijgen achter de schermen van hun leven. Het grappige is dat ik op Mehthab ‘voorloop’ qua ‘armoede beelden’ en minder zwak ben in ‘toegeven’. Dus combineren we mijn ‘harde, niet bezwijken’ met zijn ontwapende ‘smooth talk in Hindi’ en we krijgen een goed gesprek en mooie momenten met een lach, begrip en lering voor alle partijen zonder geld in het spel. Afval beland ook hier op de straat en in plaats van dat het hier gewoon wegrot, in de fik wordt gestoken of dient als ‘nieuwe baan’ voor de armeren (om het weg te vegen), wordt hier met name gerecycled en dienen de vuilnishopen als ‘vogeltjesmarkt’ waar je tweede hands spullen kan verkrijgen. Zo dient bijvoorbeeld een oude aktentas als douche-kop (vangt regenwater op uit de dakgoot) en dient een stuk plastic als tent. Gelukkig heb ik niets hoeven meemaken qua criminaliteit, maar ik heb me dan ook netjes gehouden aan de ‘veiligheidsregels’ en ben ’s nachts niet veel op straat geweest. Het valt me op dat ‘de locals’ gewoon op straat slapen, zelfs als ze een huisje hebben en er geen dreigende sfeer hangt. Geschillen worden vooral met een hoop geschreeuw ‘uitgevochten’ welk geluid opgaat in het getoeter van het verkeer, geblaf van de straathonden en drukte van het dagelijkse straatleven of gesnurk van het ‘nachtleven’.

Vrijdagmiddag kwam ik dan aan in dit Delhi. Opgelucht dat Mehthab al daar stond om me op te pikken. Een heerlijk weerzien... Een prima hotel, Surya Palace, in Pahar Ganj Delhi. Een gezellig stukje stad met metro stop vlakbij, een fruitmarktje en veel groen (bomen langs de straatjes en veel kleine gezellige parkjes). Uiteraard hebben we eerst een heerlijke curry gegeten en heb ik daarna mijn eerste lauw-koude bucket douche gehad. Voor de volgende dagen stond sight seeing van Delhi en Agra op het programma. We waren het al gauw eens dat we dit via het metro-stelsel wilden proberen en dat viel me alles mee. Je moet vooral geen haast hebben, want je wordt voor elk ritje gefouilleerd en je bagage gescreend. Verder kun je geen dagkaarten kopen, alleen maar enkeltjes. Dus geduld... De metro leidde ons naar Qutb Minar, de Lotus Temple en Red Fort. Om heel eerlijk te zijn: allemaal niet geweldig bijzonder. Het was meer de atmosfeer wat het fijn maakte. Qutb Minar waren gebouwen en ruines, gemaakt onder het moslim gezag van rode zandsteen soms gecombineerd met marmer, waar een enorme toren prachtig uittorende boven de andere gebouwen en waar een relaxte sfeer hing in een tuin met mooie bomen en bloemen. De Lotus Temple, gemaakt van wit marmer, waar alle gelovigen samen komen om vrijuit te mogen bidden of mediteren. Binnen heerste stilte en nam een vredig gevoel plaats in mij. Even een momentje van bezinning en rust. Van Red Fort hebben we vooral genoten van de weg van en er naartoe in de rikshaw zwierend door de drukke verkeers-chaos met ‘natuurlijke airconditioning’ en de tuin binnen in het fort. Eén ding kwam overeen bij de verschillende bezienswaardigheden... Je hebt een ‘indian rate’ en een ‘foreigner rate’. Nu komt dat wel vaker voor in Azie dus dat was niet zo bijzonder. Het verschil alleen hier was de volgende twist... Bij Qutb Minar betaalde ik 25x ‘indian rate’ en bij Red Fort 50x!! Je ego gaat wel groeien als je vergeleken wordt met bus(sen) vol met mensen... Konden we dat ook maar doorvoeren in de salarissen ;-) Uiteraard moest en zou ik de Taj Mahal zien. Drie keer India is scheepsrecht... We boekten een dagtrip bij een betrouwbare bejaarde man voor een goede prijs en gingen om 4 uur ’s ochtends op pad naar Agra. Onderweg werden we geteisterd door: een opwind toeristische Indier die alleen maar kon schreeuwen en klagen (en samen met hem, een halve bus bestaande uit zijn lieflijke familieleden), dierenmishandeling van een circus-aapje aan een touwtje, een kudde koeien op de weg die hadden gepland precies voor onze bus rond te kuieren en enorme vertraging door... tsja een bus Indiers bij elkaar, ieder met hun eigen moraal en verantwoordelijkheid. Waardoor we in plaats van 23.00 terug in Delhi arriveerden om 4.00! We hebben Agra Fort gezien, verschillende Hindu tempels en... de Taj Mahal. Prachtig... van buiten, maar van binnen was het eigenlijk niet bijzonder. Van buiten prachtig uit wit marmer gehouwen met bloemen in verschillende edelstenen. Mooie tuinen rondom gelegen en middels een klein ritje met kamelen kon je er o.a. komen. Dat ik 37x de toegang moest betalen van een Indier mocht de schoonheid niet drukken. De dag werd afgesloten door wat ‘streetfood’ (Dilli-ka-Chaat) onderweg, wat in alle simpelheid toch echt altijd het lekkerste is.

Kortom we hebben genoten van Delhi met zijn ‘twist’ en werden met de neus gedrukt op het feit dat de kleine dingen toch het meest genieten zijn. De kleine schoolkindertjes die blij zijn met een glimlach en een zwaaien, de gekke dingen in het verkeer, de foto’s die aan de lopende band van me genomen worden (white girl from Europe visiting India aka famous super star ;-)), de heerlijke frisse fruitsalade bij een straatstalletje, de verlegen glimlach van een bezweette rickshaw driver als je na een keiharde onderhandeling een tip geeft bij afzetten, de prachtige kleuren van sari’s en churidars (kleding van de vrouwen) op straat, de heerlijke zon, de eekhoorns die vrolijk door de parken rennen, de creativiteit hoe mensen aan hun salaris komen (een hele dag achter een weegschaal zitten, zodat mensen betalen om hun gewicht te weten te komen), het onverwachte groen in een grote stad en nog zoveel meer om op te noemen... Om uiteindelijk geconfronteerd te worden met de harde werkelijkheid en bij vertrek keihard genaaid/ afgezet te worden door dezelfde ‘betrouwbare bejaarde man’ die onze bustickets geboekt had en vond dat hij toch te weinig op ons verdiend had... Een half uur voor vertrek naar Nainital geplaats tussen een keuze: extra dokken voor een veel te dure tuktuk die ons naar de bijna vertrekkende bus kon snellen (terwijl het inbegrepen zou zijn in de busprijs) of de bus missen... Eitherway... Het is oneerlijk, voelt als verraad en onrecht viert wederom hoogtij... Irene valt keihard van de roze wolk en rijdt met kickbox visioenen tegen de bejaarde man in de tuktuk naar de bus... Bijt haar nagel, stress alom, na geschreeuwd te hebben tegen het jonge tuktuk jochie dat hij geen cent kreeg en ons heel gauw naar die bus moest racen, om uiteindelijk dit zelfde jochie een tip te geven... Deze oneerlijkheid, onrecht is gewoon geen onderdeel van mij. Delhi is een heftige ervaring met een knipoog, no way of living... For me, luckily!