Wash away my sins in Haridwar

Onderweg naar Haridwar in de local bus keken we uit op ‘het platte land’. Dit landschap was duidelijk boeren landschap. Uitgestrekte plantages met de welbekende donkerbruine koeien en witte vogels. Helaas weer geen foto van een koe met witte vogel erbovenop... Elke keer Azie, is weer een nieuwe kans. Ooit zal ik slagen ;-) Het is gewoon heerlijk om dit dorpsleven gade te mogen slaan. De kinderen die buiten spelen met de beesten, de kleurig geklede vrouwen zwoegend in de rijstvelden, de waar die op het hoofd gedragen of met paard en wagen vervoerd wordt en de hele kleine dorpjes die we doorreden bestaande uit 1 straat met een waterpomp, koeienstal in het midden en de lemen huisjes van klei , hout en riet aan weerszijden. Deze rit kenmerkte ook het feit dat ik steeds meer tekenen van de Islam zag. Zo grappig hoe ik merk dat mijn gedrag zich daar enigzins op aan pastte. In plaats van een knikje te geven (als teken van ‘hallo’) met mijn kin (schuin) omhoog, gaf ik opeens knikjes met mijn kin schuin naar links onder waardoor mijn hoofd licht naar rechts zwenkte. Je zou het als licht onderdanig kunnen zien. Vreemd... Verder zagen we enorm veel vuilnis en stank. Echt, ik heb aardig wat vervuiling gezien zo door mijn reizen heen... maar dit sloeg echt alles. Hele stukken heb ik met mijn sjaal tegen mijn neus gezeten. Het is gewoon wonderbaarlijk hoe mensen zichzelf en hun kinderen zo kunnen verwaarlozen. Het vuil wordt niet zomaar op straat gegooid, maar serieus recht naast hun eigen woning en waar ze eten. Ik heb huisjes gezien die rondom een vuilnishoop gebouwd waren. Half erop, half ernaast. Stinken... Echt niet normaal. Deze lucht gecombineerd met het aroma van de koeien en de benzinegeur van de bus... Een ritje om nóóit meer te vergeten... Zintuigen prikkelend!

Ondanks de vele tekenen van de Islam kwamen we uiteindelijk uit in Haridwar, de meest heilige Hindu stad van Uttarakhand; gelegen aan de heilige rivier de Ganges. Enorm veel pelgrims komen naar deze stad om te baden in de Ganges en hun zonden weg te wassen. Elke avond wordt er op de Har-ki-Pairi Ghat een Hindu ceremonie gedaan (Ganga Aarti = river worship ceremony) en ziet het letterlijk zwart van de mensen. Tromgeroffel, belgerinkel, gezang, gebed en aangestoken fakkels. Waarna de mensen offeringen kunnen brengen door mandjes met bloemen en een brandende kaars in het midden als een klein bootje het water op te laten, welke meegevoerd wordt door de stroming. Zo’n speciaal en spiritueel gevoel om al die lichtjes te zien gaan op het water in het donker. Na de ceremonie ging iedereen los. Kleding werd uitgerukt of met complete sari’s aan sprongen ze massaal in het water. Er werden nog net geen bommetjes gemaakt. Ik mocht getuige zijn van vele persoonlijke kleine ceremonies om de zonden af te wassen. Voor een ‘smetvrees dame’ als ik onbegrijpelijk. Na het zwemmen, baden en drinken van het water gingen de mensen massaal de tempels af of picknicken met de familie op de oever. Het leek een jaarlijks festival/ event, maar dit gebeurd dus élke avond... Ik werd zo meegesleept in de sfeer dat ik blootvoets de tempels ben afgelopen en zowaar pootje gebaad heb in het water. Vrijgewaard van zonden en met een spiritueel zen gevoel verliet ik de Ganges om er de volgende dag in daglicht achter te komen dat het nog steeds een heerlijke plek is. Eigenlijk vreemd om te beseffen dat een enorm chaotische plaats, zo een vredig gevoel kan geven. Ook overdag is de rivier levendig met mensen in en om het water. Er is markt met ontzettend veel troep (volgens Mehthab ‘unwanted things’) en de oevers lopen over van mensen met allemaal een ander doel. De pelgrims om de zonden af te wassen, de marktkooplui die van hen profiteren, de Sadu’s die zich in de as dompelen en wiet roken op de heilige plaats, de bedelaars die gratis eten uitgedeeld krijgen door zich te verzamelen bij de Sadu’s, de apen die meesnaaien wat ze in hun tengeltjes kunnen krijgen en die ene blanke toerist die het hele spektakel gade slaat en daarbij gedwee haar rol ook hier ten uitvoer brengt: op de foto met hoopjes pelgrims en Indiase vakantiegangers. Zo is er een gevoel van balans, van vredigheid en nut.

Naast het Zen gevoel heb ik ook een aantal keer flink gelachen in Haridwar. Ouderen lopen hier met een wandelstok die nog in plastic zit (alleen de onderkant die de straat raakt niet meer), paarden hebben hun eigen zak met voer om het hoofd hangen, de mensen drinken het water van de Ganges om zich te ‘reinigen’ en springen in hun ondergoed of half naakt in het water (over ‘unwanted things to see’ gesproken... ;-) ), koeien die op de gekste plaatsen besluiten een dutje te gaan doen (midden op de weg of in een marktsteegje zo breed als de koe zelf), apen op kruimeldieven-pad, het overvolle busstation waar wachtende mensen hun picknickkleedje uitleggen om een dutje te doen op de grond en te midden van die chaos zit een zwerver in de lotushouding te mediteren op een bankje. Het is een rollercoaster voor die ene blanke toerist, maar geweldig om te ervaren en geeft me de levensles mee om balans te bewaren. Tips voor ‘streetfood’ overigens: pani puri (kleine knapperige bakjes gevuld met een snotgroen ogig slootwater en een beetje chili, die je in 1 hap verslindt) en Parantha (roti pannenkoek gevuld met groeten)... Hmmmm :-)