Off the tourist trek in Mandi

Bedankt allemaal voor de lieve reacties en dat jullie zo meeleven, leuk!
Tijdens de busrit van Shimla naar Mandi ging mijn hart open. Het uitzicht was prachtig. We reden dwars door de groene bergen welke waren begroeid met terrassen landbouw, bos en prachtige bloemen (bougainville). Hier en daar een kleurrijke tempel of een paar huisjes. Ik waande me weer in Nepal. Wat leek dit uitzicht op de rit tussen Kathmandu en Pokhara... 6 uur lang genieten! Einde middag kwamen we aan in Mandi, wat volgens de Lonely Planet geen toeristisch dorp was. Wij wilden gewoon een break op de lange weg richting Manali en Mandi lag precies op de helft. Al snel hadden we een hotelletje gevonden (Shiva Hotel voor 600 rupees = E 7,50) en ben ik even rustig alleen in het park gaan zitten om te lezen. Het park zag er zo uitnodigend gezellig uit met een knalroze tempel aan de zijkant, in het midden een witte kloktoren en overal palmbomen, beelden van goden en mensen die hier en daar op het gras verspreid zaten te kletsen. Ik nestelde me op een muurtje onder een boompje en binnen 2 minuten had ik gezelschap. Een groepje straatkinderen waren natuurlijk geinteresseerd in de foto’s die ik nam om me heen.

Het daaropvolgende uur was gewéldig. Terwijl zij mij observeerden en uitprobeerden, observeerde ik hen. Er was een meisje, ik schat zo’n 10 jaar oud, die de ‘moederrol’ had. Verder waren er nog 6 andere kinderen. Zulke pure karaktertjes en ieder had zijn/ haar eigen rol in het groepje. Uiteraard kon ik niet woordelijk met ze spreken, maar ze hebben mijn foto’s bekeken en we hebben namen uitgewisseld. Er zat een dondersteentje tussen die me allemaal woorden liet napraten en ze hadden de grootste lol. Waarschijnlijk allemaal gekke woorden en lekker op de Irene, sirene toon dus de mensen om ons heen sloegen het allemaal grinnikend gade. Toen ik vertelde dat ik 32 jaar oud ben, werd ik meteen ‘aunty’ genoemd. Dit is een soort koosnaampje voor oudere dames. Dus ik reageerde natuurlijk gemaakt gepikeerd... Zo oud ben ik niet! En zij moesten uiteraard daarom héél hard lachen! We hebben bromtol gespeeld, gekieteld en dieren nagedaan. Uiteraard waren de tijger en de aap het meest geliefd... grauwen en oehoehoeh met alle klauw en jump gebaren compleet. Ze lieten trots hun bezittingen zien: vogeltjes, die ze in een schoenendoos hielden, half vergaan speelgoed en nepgeld briefjes van 1000 rupies. Van een verlegen glimlach, tot schateren van het lachen... Van een voorzichtige aanraking van mijn schouder, tot aan de kieteldood... Van een blanke buitenstaander, tot aan ‘aunty of the group’ die uitgenodigd wordt om samen een chocolade ijsje te gaan eten van nepgeld en daarna een klein zakje sperziebonen te eten met zijn allen die ‘mams van 10 jaar’ gaat koken... Dat laatste heb ik niet gedaan, want ik moest weer terug naar het hotel met het vallen van de schemering en we hebben tot aan de rand van het park gezwaaid naar elkaar... Wat een ervaring, wat een geluk. Hoe zoiets simpels, zoveel met je hart kan doen.

’s Avonds hebben we de lekkerste gegrilde kip gegeten van mijn leven in Punjabi Dhaba (Punjabi restaurant) naast hotel Shiva. Oh my god, om je vingers bij af te likken... Heerlijk een hele kip kluiven voor nog geen E 3,- De volgende dag zijn we er weer geweest en daarna nog een kip mee de bus in naar Manali :-) Wat een heerlijkheid! Mandi bleek inderdaad niet toeristisch te zijn en er was dan ook geen enkel toeristenbureautje te vinden (welke normaal opgelijnd zijn door alle straten heen), geen internet café, geen blanken (ehm, ik heb al geen blanken meer gezien sinds Nainital!) en alles was spot goedkoop. Mandi is een ‘trading stop’ en het kruispunt tussen de steden Kullu, Chandigarh en Pathankot. Je ziet dan ook veel waar in- en uitgeladen en vermarkt worden. De lonely planet geeft aan dat er minimaal 81 tempels zijn in de stad. Dus we hebben een tempeltripje gedaan van een paar dagen... Haha NOT! Maar je ziet ze inderdaad wel overal oppoppen; vaak erg klein en toch indrukwekkend in allerlei felle kleuren met kitscherige beelden. Het stadje ligt aan de Beas rivier en op een dagtripje liggen twee heilige meren: Rewalsar Lake en Prashar Lake.

Rewalsar Lake, hoog in de bergen, is een heerlijke plek om te genieten. Een plek van rust en schoonheid, waar boeddhisten (uit Tibet), hindoes en Sikhs samen zijn gekomen in de 17e eeuw om hun strijd te plannen tegen de ‘ethnic cleansing’door de Mughals. Daar stond ik ineens aan een groen meer, omringd door tempels, Gompa’s en Gurdwara’s en overal Nepalese vlaggetjes in wit, rood, groen, geel, blauw... Een palmboom behangen met die zijden witte sjaals voor geluk en oude vrouwtjes die visvoer verkopen. Liefde is... om als een fossiel oud mannetje met al de kracht die je nog hebt, steentjes de boom in te mikken naar de loerende aap om een fossiel oud vrouwtje te beschermen die 5 meter verderop (als je oud en lang bij elkaar bent dan heb je je ruimte nodig ;-)) probeert haar visvoer te verkopen aan een boeddhistische fossiele vrouwelijke voorbijganger die blijkbaar al tig rondjes om het meer gesjokt is te begrijpen aan het gemompel: ‘how many times do I need to tell you that I don’t want any food for the fishes, I don’t need it!’ En dat allemaal in een harmonieus slakkentempo wat een glimlach op je gezicht doet toveren... Dit gaat waarschijnlijk zo dag in dag uit... Op deze plek lijkt het alsof de tijd even stil staat. De bomen behangen met vlaggetjes fladderend in de wind, de prachtige bloemen en groen gras waar je even in de schaduw kunt zitten, de oude mensjes in boeddhistische kledij of andere oude kledingstijl en de kleurrijke tempels die het meer omgeven. Het alles is zo vredig en mooi.

We zijn rondom het meer gelopen en Mehthab heeft een Kulfi gegeten (soort ijsje in de vorm van een potlood van melk en specerijen). Een Indiase lekkernij, welke ik echt verschrikkelijk vies vind... Maarja, hou dan ook niet van melk ;-) Boven het meer torent een enorm beeld (12 meter) van Padmasambhava op. De Gompa die bij het beeld hoorde was prachtig. Van binnen was deze compleet bedekt met muurtekeningen, welke echt geweldig waren. De kleuren waren zo intens en ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Zoveel verschillende afbeeldingen van Boeddha en afbeeldingen van draken, Garuda en de Feniks vogel. Binnen drongen maar een paar geluiden van het leven buiten de Gompa door en hoe zacht dat ook was, voelde het als storend en indringend. Het besef overmande me aan hoeveel geluidsgeweld we eigenlijk worden blootgesteld in het leven en hoe dat ons eigenlijk uit balans brengt. Ik snapte daar pas hoeveel energie dat onbewust een mens kost. Zoveel respect voor de mensen die dit kunnen buitensluiten in meditatie!

Ook op zoek naar verlichting wilden we verder naar de Padmasambhava Cave, welke ergens de berg op lag. Mehthab vroeg aan een monnik waar het was en die gebaarde omhoog langs een stenen trap de berg op. Bij dat aanzien, haakte Mehthab af. In de volle zon de berg op, nee dank je. De monnik had aangegeven dat het ver was, maar hoever precies wist hij niet. Dus eigenwijs als ik ben... flesje water in de hand en hop die trap op. Na 10 minuten, kwam ik er al achter dat ik met mijn Engels niet ver ging komen en uiteraard was ik vergeten te vragen aan Mehthab wat het woord ‘grot’ in Hindi is... 1 dame gebaarde naar een pad verder omhoog, maar daarna kreeg ik alleen maar glazige blikken. Bij een schooltje werd ik nieuwsgierig gade geslagen door een meisje. Ze begon achter me aan te lopen en allemaal vragen af te vuren: naam van mij, mijn ouders, broers of zussen? Zo ja, naam... Verder kwamen we niet. ‘Cave’? Vraagteken... Ja, de Gompa was verder naar boven... Hmmm, dit wordt niks, dacht ik. Totdat we bij een grote rots kwamen en ze bleef staan en zwaaide. Blijkbaar was haar huis daar. Inderdaad liep er een soort zandrichel achter de rots naar een huis een paar 100 meter verderop. Ik liep een paar stappen door en vroeg een paar dalende tienerjongens naar de cave. Na een paar glazige blikken, kreeg ik 5 vingers in de lucht. 5 minuten? Een ‘ja knikje’ en ze liepen verder... Om de bocht hoorde ik luid geschater... Ze hadden me dus blijkbaar in de maling genomen en waarschijnlijk geen idee wat ik had gevraagd... Daar stond ik, in de felle zon, in twijfel... Doorgaan of terug? Ik ben al eens verdwaald geweest in de jungle in Laos... Dat gaan we niet weer doen!

Coffee? Het meisje stond op de rots en nodigde me uit... ‘No, thank you’ was mijn eerste reactie. Waarom eigenlijk? Dit worden juist de mooiste ervaringen! Dus vroeg ik of haar mama het ok vond en het meisje kreeg een glimlach zo breed als haar gezichtje... Het volgende uur heb ik koffie gedronken met suiker (keuze was chai met melk of de zwarte koffie...) en gezellig gekletst met moeder, buurvrouw, het meisje en haar broertje van 6. Het engelse grammatica boekje van school werd erbij gehaald (en de kinderen van omringende huizen waren verbazingwekkend snel ook ter plaatse). Met die paar Engelse woorden en gebaren zijn we best ver gekomen. De moeder was 30 jaar oud, 2 kinderen van 10 en 6 en ze woornden pas een maand in dit huis. Het was de eerste keer dat ze met een blanke praatte en dat ze Engels gebruikte na haar school tijd. Ze was getrouwd op haar 19e en toen dus school verlaten. Haar man heeft geen werk en was in het dorp op zoek naar werk in iets met waterpompen ofzo. Het meisje heeft me het huis laten zien en vroeg aan moeders of ik mocht blijven slapen. Zij had me ‘gevonden’dus zij mocht me ‘houden’. Haar nieuwe vriendinnetje... Zó schattig! Ik heb een foto gemaakt van de kinderen en van het gewéldige uitzicht. De volgende keer moest ik weer langskomen en zou het huis helemaal af zijn. Dan hoopten ze ook een wc te hebben (lees: apart hokje met een gat, anders dan nu gewoon buiten in de bosjes).

Mensen met zo weinig en tegelijk zo een groot hart... Wat voel ik me dan weer klein, onhandig en tegelijk zo gelukkig dat ik dit mee mag maken. Weer een levensles... Nooit de grot behaald en toch verlicht. De grot bleek op een uur rijden met de bus te liggen; als ik dat had geweten dan was ik nooit die trap op gegaan... Dus geluk gecombineerd met mams wijze woorden: niet vergeten te genieten van ‘de weg naar het doel’. Het is hier weer bevestigd. En het besef dat je goed moet kijken, want ik had het bijna met een ‘no, thank you!’ gemist!